________________
અધ્યયન ૧૩ મુ.
( ૧૭૭ ) -~-~~-~~-~~-~~~-~~~-~~ ~ ~-~~-~~~-~ ~-~~~-~~-~નથી. એમ જાણવું છે ૧૧ છે
જે નિકિંચન નિપરિગ્રહી સુલક્ષ જીવી, એટલે અંતપ્રાંત આહાર લેનાર હોય, તેને ભિક્ષુ એટલે સાધુ જાણો, અને જે ગવંત હય લાધા એટલે પ્રસંસાનો કામિ એટલે વાછા કરનાર હોય, તે જીવ આજીવિકા માત્રનો કરનાર છતાં, શુદ્ધ સંયમને અજાણ એ છતો, તે જીવ ફરી ફરી વિપર્યાસને પામે, એટલે વળી વળી જન્મ મરણાદિકે કરીને ઘણે સંસારને વિષે પરિભ્રમણ કરે છે ૧૨
જે સાધુ ભાષાના ગુણ તથા દોષને જાણ તથા (મુસહુ વાદી) એટલે પ્રિયવચનને બોલનાર, એટલે ક્ષીરાવ મધ્યાશ્રવ લબ્ધીવાળે, વળી પ્રતિભાવવંત. એટલે ઉત્પાતિકાદિક ચાર પ્રકારની બુદ્ધિને પાગામી હોય, તથા વિશારદ એટલે પિડિત અર્થ ગ્રહણ કરવાને સમર્થ આગાઢપ્રજ્ઞ, એટલે, પ્રસ્તાવવેતા, અર્થાત્ દ્રવ્ય, ક્ષેત્ર, કાળ અને ભાવને જાણ તથા નાના પ્રકારની ભાવના કરીને ભાવ્યો છે આત્મા જેમને એવો છતો, અન્ય જન પ્રત્યે પોતાની પ્રજ્ઞાએ કરી એટલે પિતાના જાણપણે કરી પરાવે અર્થાતુ, એમ જાણે જે માહરા સમાન કઈ જાણુ પુરૂષ નથી. એ રીતે બીજાને, તૃણ વત ગણે ! ૧૩ /
એવા સાધુને દોષ કહે છે. એ રીતે અહંકાર કરનાર જે સાધુ હોય તે સમાધિને પ્રાપ્ત થયો ન કહેવાય, જે સાધુ પ્રજ્ઞાવંત થઈને યુત્કર્ષ એટલે ગર્વને ધારણ કરે, અથવા જે કોઈ સાધુ અક્ષાંતરાય થકે લાભવાન્ એટલે બીજાને ઉપકરણ આપાને અર્થ છતો, લાભના માટે કરી લિસ થાય એટલે મત્ત થાય, અન્ય જનને ખિસે એટલે બીજાની નિંદા કરે, અને એમ વિચારે જે સર્વ સાધારણ સચ્ચા સંસ્મારક પ્રમુખ લાવવાને હજ રામર્થ છું; બીજા બાપડા શું? પેટ ભરવાને પણ
કઇ જાતિ રામ કથા
ન કર
