________________
અધ્યયન ૧૩ મું.
(૧૭)
કદાચિત સાધુને અંતમાં ભેજને તથા અસ્તાને કરી કર્મ યોગે સંયમને વિષે અતિ ઉપજે અને અસંયમને વિષે રતિ ઉપજે તે વારે સંસારનું સ્વભાવ અસ્થિર જાણીને નરાદિકના દુ:ખને સ્મરણ કરતે થે, ઉત્પન્ન થયેલી રતી અરતિનું નિરાકરણ કરે, એમ રતિ અરતિને જીતીને સુધો સંયમ પાળે, તથા ઘણું જન સહિત છ તથા એચારી એટલે એલેછતો પછો અથવા ન પૂછો થકે પણ એકાંત નિરવ ભાષા બેલે, કારણ કે અન્ય જનોનો દાક્ષિણપણે તે જીવને ત્રાણુ ભણી ન થાય તે માટે ધર્મ કથાને પ્રસ્તાવે સાધુ એકાંત નિરવધ ભાષા બેલે, અને બીજો પ્રસ્તાવે માન રહે, જીવને ગતિ આગતિ તે એકલાને જ કરવી પડે છે. ત્યારે જીવને એકલે ૫લેક ગમનાગમન કરતા એક ધર્મ વિના બીજે કઈ સહાયકારી નથી, એવી રીતે સાધુ પોતાના મનમાં જાણે કે ૧૮
ચતુતિક સંસારનું કારણ મિથ્યાત્વાદિક છે, તથા મેક્ષસ્વરૂપનું કારણ સભ્ય દાનાદિક છે, એવું પપદેશવિના સ્વય પોતે જ જાણીને અથવા ગુવાદિકની પાસેથી શ્રવણ કરીને, સમસ્ત પ્રજા એટલે ત્રસ તથા સ્થાવર જીવોને હિતકારક એવો શ્રતચારિત્રરૂપ જે ધર્મ તેને ભાષે એટલે કહે એવો સાધુ જાણો, એ ઉપાદેયપણું કહ્યું હવે હેયપણુ એટલે જે પદાર્થ છાંડવા
ગ્ય છે તે કહે છે જે સિથાવ અવિરતિ પ્રમાદાદિક એવા પદાર્થ જે જગતમાંહે ગરહા એટલે નિદનીક છે, તથા નિયાણા સહિત એવા જે પ્રયોગ હોય તેને જે ધર્મને વિષે ઘીર પુરૂષ હોય તે ન સેવે, ન આચરે છે ૧૯
કે એક મિથ્થાદનીને અભિપ્રાય જાણ્યાવિના રાંધુ, તથા શ્રાવકનો ધર્મ સ્થાપન કરવાની ઇચ્છા, કદાચિતું સાધુ તે પતિર્થક આગળ તિરસ્કારના વચન લે, તે વારે તે
Sતક સંસાદિક
થી શ્રવણ કરવા
