________________
અધ્યયન ૧૩ મું.
( ૧૭૫ )
તેવાજ ભાવે વરે, પણ ગુરૂ વચન વિધી ન થાય તેને પશલ એટલે મનોહર વિનયાદિક, ગુણવંત જાણવો તથા શુક્ષ્મ ભાવને દેખનાર તથા પરમાર્થ થકી પુરષાર્થને સાધક, તથા તેવી જ જાતિ સહિત સત્કલેભન્ન જાણ નિશ્ચય થકી તે રજુ આચારી એટલે સરળ માર્ગ પ્રવર્ત, તેવા પુરૂષને, આચાર્યાદિકે ઘણે શીખવ્યો છ, મુખનું રાગ ફેરવે નહીં, અર્થત પ્રસન્ન મન રાખે તે પુરૂષ શ્રી વીતરાગ સમાન કલહ રહિત થાય, હા
જે લધુ પ્રકૃતિ પિતાને આત્માને (વસુમત) એટલે સંયમત જાણીને સમ્યફ પરમાર્થે અપરીક્ષ શકે આત્મત્કર્ષ અભિમાન કરે, તથા હુંજ તપે કરી સહિતછું, મારા સમાન બીજે કઈ તપસ્વી નથી, એવી રીતે જાણીને અભિમાન ધારણ કરી અન્ય જનને બિબભત, ગુણસુન્ય, આકાર માત્ર દેખે, એટલે જળ ચંદ્રમાની પેરે જાણે છે ૮
તે પુરૂષ એકાંત કૂટ પાસે કરીને જેમ મૃગ ફૂટ પાસે પડે થકે દુ:ખનું વિભાગી થાય છે. તેની પેરે તે મદબુધિ પણ સંસારમાં પરિભ્રમણ કરે, તે પુરૂષ કદાપિ મિનપદ એટલે સંયમપદ તેને વિષે સર્વ પ્રકારે વિદ્યામાન નથી, એમ સમજવું તથા તે પુરૂષ ઉંચ ગેત્રને વિષે પણ ન પ્રવ, કિંતુ તે અત્યત હીન ગવને જ પામે તથા જે માન એટલે પુજાને અર્થે યુકર્ષ એટલે વિવિધ પ્રકારે અભિમાન કરે તે પણ સંયમને વિષે નથી એમ જાણવું તથા જે સંયમને ગ્રહણ કરીને પછી મંદવિપાકના ઉદય થકી અન્ય કઇ મદ સ્થાનકને વિષે માર્ચ તે નિત્યે થકી પરમાર્થને અજાણતા અજ્ઞાની કે સંસારમાં પરિભ્રમણ કરે . ૯ છે
તથા જે બ્રાહ્મણ જાતિ અથવા ક્ષત્રિય જાતિ તે, ઇશ્વાકુ વંશાદિક તેના ભેદ કહે છે, તથા જે ઉગ્રપુત્ર તથા લે
