________________
અધ્યયન ૨ જું -ઉદેશો ૩ જે.
(૫૫ )
વળી કહે છે તે શ્રી વીતરાગની આજ્ઞાપૂર્વક ધર્મ સાંભળીને ને તેના આગમને વિષે જેમ કહ્યું છે, તેમ સત્ય સંયમને વિષે ઉપક્રમ એટલે ઉદ્યમ કરે, સર્વત્ર અછ૨ રહિત એવો થકે સાધુ તે સાધુ કરી વાત શુદ્ધ એટલે બેતાલીશ દોષ રહિત એવો આહાર લીયે, હે ૧૪ છે
વળી ઉપદેશ કહે છે તે સાધુ સર્વ હેય ઉપાદેય વસ્તુને જાણીને સર્વોક્ત સંવર રૂ૫ માર્ગને અધિતિ એટલે આશ્રેયે વળી ધર્મથી થકે ઉપધ્યાન એટલે તપને વિષે વિર્ય ફેરવે એટલે તેમાં બળવત થાય પણ તેમાં વિર્ય ગોપવે નહી વળી મન, વચન અને કાયા ગુમીએ ગુમ અને શુભ જેગે ચુક્ત - વાને સર્વકાળ પિતાને વિષે અને પરને વિષે યત્ન કરે તે સાધુ પરમાયત જે મેક્ષ તેનો અર્થી જાણ, ૧ ૧૫ માં
ન કનકાદિક તથા પશુ ચતુષ્યપદાદિક અને જ્ઞાાતિને સ્વજન માતાપિતાદક તેનું જે બાળ અજ્ઞાની હોય તે સરણકરીમાને કેવી રીતે તેને એ જે વિસ્તાદક છે તે માહારા છે. હું એની - ક્ષા કરનાર છું પણ એમ ન જાણે જે એ ધનાદિક જે છે તે રેગાદિક ઉપને થકે અથવા દુર્ગતિમાં પડતાં થકાં મને ત્રાણુસરણ નધિત એટલે નથી. થવાના, ૫ ૧૬
વળી ઉપદેશ કહી દેખાડે છે. પર્વોપાર્જિત અરસાતા વેદનીય કર્મના ઉદય થકી દુ:ખ પ્રાપ્ત થયા છતાં તે દુ:ખ એકલોજ જીવ અનુભવે છે. પણ જ્ઞાાતિ, સ્વજન અથવા દ્રવ્ય તે દુ:ખ થકી મૂકાવી શકતા નથી અથવા મરણ આવે છતે પણ એકલેજ દેખ લેગ તથા ભવાંતરને વિષે પણ એકલો જ દુ:ખ ભેગવે તથા ગાત આ ગતિ પણ એકલાને જ હોય, પરંતુ તે વખતે ધનાદિક જે છે તે કે સરણ ન થાય, વિવેકી પડત જન એવી રીતે જાણતા થકા કેઈનું સરણ કરી માને નહીં, રણા
