________________
અધ્યયન ૧૧ મું.
(૧૫૭)
કાયાયે કરી, નિશ્ચય થકી કોઈ પણ જીવની સાથે જાવજીવસુધી વિરેાધ ન કરે. ૧૨ ૫
આશ્રવને રાધ કરી સંવરને પામે, તે મહાપ્રાણ એટલે વિપુલ, બુદ્ધિવંત તથા પરસહ જીતવાને ધીર સુભટ સમાન એવો છ દીધેલી એષણાને વરે, અર્થાત દાંતારે દીધો, એષણીક નિર્દોષ એ જે આહાર તેને લિએ, એષણ એટલે આહારની ગવેષણ, તેને વિષે સમિતિ સહિત નિત્ય સદાકાળ અને ષણાયને વજતો થકે સંયમ પાલે, ઇ ૧૩
ભૂત એટલે પ્રાણીને સમારંભ કરી યતિને અર્થે ઉદ્દેશીને કીધો, એ જે આધાર્મિક આહાર, ( તા ) એટલે તેવો અન્ન, પાન, વસ્ત્ર, પાત્ર, અને શિયાદિક તેને જે ગ્રહણ કરે નેહીં, તે સુસંયત જાણ, ૧૪
શુદ્ધાહાર પણ જે આધાકમકના એક કણ સહિત હાય, તો તે અશુદ્ધ થાય, તે માટે તેને પતિ કર્મ કહિયે; એ આહારાદિકને ન સેવે એટલે ન ભોગવે, એ ધમાચાર તે સાચા સંયમતને જાણ, તથા જે કાંઇ નિદોષ આહાર હોય, પરંતુ તેને સદેષ કરી જાણે, તે પણ સશંકિત થયે, તે માટે સર્વથા પ્રકારે ભેગવવું ન કલ્પ. ૧૫
શ્રદ્ધાવૈતના સ્થાન, શ્રદ્ધાર્વત, ધર્મવંતના, આશ્રય એવા ગ્રામને વિષે અથવા નગરને વિષે, સાધુ રહ્યા છે, ત્યાંની આશ્રિત કેઈ એક કપ, ખનન, સબ્યુકારાદિકને કરાવનાર, એ પુરૂષ સાધુને પૂછે, જે એમાં ધર્મ છે, કિંવા નથી, એમ પૂછયાં થક આભગુસ, તથ; જિતેંદ્રય, એ સાધુ, આભેકરી પ્રાણી હાતા હોય, તેવા કાર્યને અનુદે નહીં, જે એ તું રૂડું ક્ષમ કરે છે, એમ કહે નહીં, એ ૧૬
હવે એ સ્વરૂપ વિશેષે દીપાવે છે. અહે! મુનીશ્વર આ
