________________
અધ્યયન ૯ સુ
( ૧૪૩ )
-------
ખેલવા થકી પછી ઘણે! પશ્ચાતાપ કરવા પડે, એટલે પવે એના ઉદયથી દુ:ખ થાય, તે વારે પશ્ચાતાપ કરે, જે સાવધ એવું હિંસાકારી વચન તે ન એલે. એટલે આ અમુક ચાર છે, એને મારે, આ ધાતુના પ્રયોગ કરે, અથવા આ ખેત્ર ખેડા, એવી ભાષા ન મેલે, એવી આજ્ઞા નિગ્રંથ શ્રી માહાવીર દેવની છે. ॥ ૨૬ ॥
હાલાવાઢતે દેશ વિશેષે દુર વચન વિશેષ છે, તે માટે હાલ્યા એમ ન મેલે; તથા હું સખી એમ પણ ન મેલે; ગાત્રનેા પ્રકાશ કરી ખેાલાવવા જે તુ અમુક નીચ ગાત્રી છે, એવું વચન પણ ન મેલે; તું તું એવે અમનેાજ્ઞ તિરસ્કારનું અ સુહામણું વચન તે સર્વથા પ્રકારે ન મેલે; કેમકે સાધુને એવા વચન ખેલવા યુક્ત નથી. તા ૨૭ !
સર્વ કાળ સાધુ અકુશીલ હોય બ્રહ્મચારી શકે। રહે, તથા જિનસાસનથી વિરૂદ્ધ એવા અનાચારી પાસસ્થાર્દિકના ત્રિવિષે સંસર્ગ ન કરે, તે પાસસ્થાર્દિકના સંસર્ગ કેવા છે, તેાકે જેના થકી સુખરૂપ જે સંયમ તેના ધાતના કરનાર, એવા એના ચકી ઉપસર્ગ ઉત્પન્ન થાય છે. કેમકે તે પ્રાયે સાતાગારવપણે વત્તનાણ હેાય છે, તે માટે તેની સાથે સુવિહિત પુરૂષ સંસર્ગ કરે, તા તે પણ સાતાગારપણાને પામે, તેથી સુખરૂપ સંયમનેા ઘાતક થાય છે, માટે પડિત જે હાય તે પ્રતિબેાધ પામીને એવા સ્વેચ્છાચારીઓને સંસર્ગ તેને દુખનું કારણ જાણીને ત્યાગ કરે. ॥ ૨૮ ।
જરા ગાર્દિક કારણ વિના ગૃહસ્થના ઘરને વિષે ન એરો, એટલે ગૃહસ્થને ઘેર ન બેસવું, એ સાધુના ઉત્સર્ગ માર્ગ કહ્યો છે? અને અપવાદે તે જરા ગાર્દિક કારણ વિના ન મેરો તથા કોઈ એક લખ્ખીઐત ધર્મોપદેશાદિક વચન દેવાને કારણે પણ
