________________
નવયુગને જૈન એને કીર્તિની કટિમાં મૂકશે અને એને સેવાભાવ અને સાદું જીવન એને લાક્ષણિક–અનુકરણીય બનાવશે. બહેન કે પુત્રીને એના નિયમન નીચે મૂકવામાં કઈને શંકા સરખી પણ નહિ આવે અને તે વિશ્વાસને એ કદિ દુરૂપયોગ નહિ કરે અને એ સંબંધમાં તેની આબરુ અને માનમહત્તાની ફેરમ પણ ચોતરફ સારી રીતે ફેલાશે. (૨૯)
એને હલકાં કાર્યની લજજા-શરમ ખૂબ રહેશે–અત્યારે ખોટા શરમાળપણાને લજજાળુપણું માનવામાં આવે છે તે તેના ખ્યાલથી દૂર થશે. એ નવયુગની જૈન સ્ત્રી હશે તો લાજ કાઢશે નહિ, લાજમાં માનશે નહિ અને છતાં વતનની બાબતમાં ખૂબ આગળ વધશે. એ ધૂળ બાબતની લજજાને નિરર્થકતાની કટિમાં મૂકશે, નામપણાની કક્ષામાં મૂકશે, અસ્ત્રીય વિભાગમાં ગણશે, પણ વર્તનની આંતરિક બાબતને લજજાળુપણ સાથે સંબંધ છે એમ માનનારો થશે. સ્ત્રી કે પુરુષના લજ્જાળુપણાના વર્તમાન
ખ્યાલ અને નવયુગને ખ્યાલ વચ્ચે ભારે અંતર રહેશે સ્ત્રીઓ વર્તનની બાબતમાં વિશેષ વિચારશીલ થશે છતાં અત્યારે જેને લાજમર્યાદા કહેવામાં આવે છે તેને તે જરા પણ મોટા રૂપની નહિ ગણે. એ અંતરના વિચારને જણાવવામાં શરમાશે નહિ, વડિલ પાસે નવયુગના વિચાર મૂકવામાં સંકેચાશે નહિ અને છતાં પિતે નિર્લજજ થાય છે એમ માનશે પણ નહિ. દાખલા તરીકે વર્તમાન યુગની વાત ન કરીએ તે પૂર્વકાળમાં સ્ત્રીપુરુષ એટલે પતિ પત્ની અરસ્પરસ નામ ન લે, એકબીજાને સાંભળ્યું કે?” એમ કહી બેલાવે અને ગેરહાજરીમાં “છોકરાની મા” કે “છોકરાના બાપા” કહે – આ સર્વ બાબતને નવયુગનાં સ્ત્રીપુરુષે બીનજરૂરી માનશે. નામને લાજ સાથે સંબંધ શો હોઈ શકે તે પણ તેને બેસશે નહિ. અને પૂર્વકાળના લેકે–આજીવન સંબંધવાળા–નામ લીધા વગર,
