________________
પ્રકરણ ૨૭ સુ
કય
આસ્તિય અને અનુકંપા છે, એમાં મનુષ્ય દેવ બની શકે છે, એમાં મનુષ્ય અજરામર્ બની શકે છે, એમાં મનુષ્ય નિરાત્રાધ સુખ નિરંતરને માટે મેળવી શકે છે—એમાં જાતિને વેશને ઢાંગને દંભને સ્થાન નથી, એમાં વિચારવત વિવેકી ઉત્તરાત્તર પ્રગતિ કરી ગુણસ્થાને ક્રમે ક્રમે આરેાહ કરતા જાય છે, એને યેાગ્ય થવાનું આપણું સનું કવ્ય છે. કાભિમુખ થવા પ્રેરણા કરી શ્રી મહાવીર્ પરમાત્માની જય ઉચ્ચારી એના શાસનનેા ઇચ્છીએ અને છેવટે બહુત્ક્રાતિના શબ્દોના ગાનપૂર્વક વિરમીએ.
જય
शिवमस्तु सर्व जगतः परहीतनिरता भवन्तु भूतगणाः । दोषाः प्रयान्तु नाशं सर्वत्र सुखीभवन्तु लोकाः ||
>
“ સર્વ જગતનું કલ્યાણ થા, સર્વ પ્રાણીએ પરહિત કરવામાં રત થાઓ, દોષા નાશ પામી જાએ અને સસ્થાન સ લેાકેા સુખી થાઓ.”
પ્રત્યેક જૈનની આ અંતરની ભાવના હાય,
ક્ષમાયાચના
સ
આખા પુસ્તકમાં કાઈ ને દુઃખ થાય તેવું લખાયું હાય તા અંતરથી ક્ષમાયાચના છે. આશય સ્પષ્ટ છે. એ આશયથી આ આખા ઉલ્લેખને વિચારે એ જ અંતિમ પ્રાર્થના. યાગ્ય વિચારણા, રીતસરનું નેતૃત્વ, સમાજની સેવાભાવના અને વિશ્વના વર્તમાન વલણને લક્ષ્યમાં લેતાં ભવિષ્ય ઉજ્જવળ છે અને તેને પ્રાપ્ત કરવું તે સમાજના હાથમાં છે.
વિચારની પૂર્ણતાને દાવા ન જ હાઈ શકે, મા દર્શનના આશય છે. નિયા છેવટના ન હોય તેા વિચારને માટે થાડુ ઘણું સાધન પૂરું પાડે તેા પ્રયાસ તેટલા પૂરતા સફળ ગણાય.
