________________
-
-
-
-
-
-
७४
જૈન દીક્ષા વેશ થાય છે – ખાસ કરીને “જૈન” મનુષ્યમાં–વિશ્વભાનવાળા મનુષ્યમાં. “શ્રાવકમાં–માત્ર વ્યક્તિ અભિમાન જેનામાં પ્રગટયું છે હેનામાં–હાય દેશાભાન અથવા સ્વદેશભાન–patriotism, અને જનતામાં તે વ્યક્તિ–અભિમાન જ ન હાઈ સ્વદેશ ભાન પણ ન જ હોય, જેથી તે તે સ્વદેશરિપુથી કે સ્વદેશભક્તથી જેમ ઠેલાય કે ફેંકાય તેમ જાય. ‘જનતા ? એ તો સ્વદેશરિપુ અને સ્વદેશભક્તને ખેલવાનો દડો ! એ દડાને ટીમન્ના બને પક્ષે જાળવી રાખે-ખાસી મજાની પેટીમાં મૂકે, કે જેથી જોઈએ હારે ખેલવાના કામમાં આવે! . હું –એ દડાના મિથ્યાભિમાન (vanity)ને જાળવીને એને ગમે તેમ વાપરે–ચાહે તે ઠોકર મારે, ચાહે તો બેટથી ઉછાળો–ચાહે તે કાદવ કે નરકમાં ફેકા! ખરે જ દયાપાત્ર છે “જનતા ! વારૂ, મને જાણવા દે કે હમારા સમાજમાં “મિથ્યાભિમાન'ની માત્રા કેવીક છે?
મિ. પાતક-પ્રથમ તો, મિ. શૈ ! આખો ય સમાજ એવું મિથ્યાભિમાન ધરાવવામાં સહમત છે કે દુનિયા આખી મૂખ અને પાપી છે અને નરકમાં જનારી છે, અમે જન જ એકલા અક્કલવાળા અને ' ધમાં છીએ અને સગતિના અધિકારી છીએ. આ મિથ્યાભિમાનને લીધે પોતપોતાના બે હાથના વાડા બહાર તેઓની નજર જ જઈ શકતી નથી અને તેથી કૂપમંડૂક તરીકે દરેક જન ફલાઈને ફાટી પડે છે અને “ટી–પોટનું તોફાન જગાવી પ્રતિક્ષણ ભાવમરણ–પોતાનું અને બીજાઓનું–ઉપજાવે છે. સાધુ એમ માને છે કે મુક્તિની સાધના તે જ ખરી જાણે છે, બીજા બધા ધર્મપથના સાધુ તો મિથ્યાત્વી—અવળે રસ્તે હડેલા–છે અને તેથી બીજાઓના ધાર્મિક અને તત્વજ્ઞાનવિષયક ગ્રંથોમાંથી મળી શકતા અનુભવથી તે બનશીબ રહે છે. દરેક સાધ્વી પિતાને મહાસતી
