________________
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
--
૨૧૮
જૈન દીક્ષા ધીને વાત કરે છે. રાત્રીના ૩-૪ કલાક બાદ કરતાં બધા વખત તે સ્વાધ્યાયમાં જ ગુજારે છે. ગમે તેવી ભયંકર બીમારી . વચ્ચે પણ શરીર પાસેથી એક પોળેલા કુતરા માફક કામ લે છે, એટલી ખુમારી એનામાં અખંડ વર્તતી હોય છે. સાધુઓએ એને “સાધુને પરમાધામી” અથવા “યમ” એવો ટાઈટલ આપ્યો છે અને લોકોને એનો સંગ ન કરવા તથા એને આહાર ન આપવા તેઓ ઉપદેશ કરતા રહે છે. એક વસ્ત્ર, એક પાત્ર, દશ પાનાં એટલી પણ મિકતની તાબેદારી છોડવા તે મથે છે અને ન છૂટે હાં સુધી પિતાને કમજોર કહી નિદે છે.”
“ એને અવશ્ય મળવા માગું છું, મિ. પાતક! અને જે તે મુલાકાત લેવા દેશે તો હું પિતાને ભાગ્યશાળી માનીશ્ન. લગભગ એવી જ કોઈ વ્યક્તિને મળવાની ઉત્કંઠા મહને અમેરિકાથી અહીં ખેંચી લાવી છે ?
“મુશીબત એ છે, મિ. શો! કે એ કહાં હશે એને પત્તો મેળવવા ત્રણ ચાર જગાએ તારે કરી પૂછાવવું પડશે. બેચાર દિવસથી વધુ વખતસિવાય કે વર્ષાઋતુના ચાર માસ–તે એક જગાએ રહેતું નથી અને એનાં કાંઇ સામૈયાં ન હોય કે પેપરમાં એના સમાચાર ન હોય. ”
ત્યહારે આજે ઘેર જતાં પહેલાં જ હાં યોગ્ય લાગે હાં અરજટ તાર કરી સમાચાર મેળવો અને પત્તો મળતી તુરત જ ઉપડી શકાય એવી ગોઠવણ કરજે. હમણું તો હમારું દીક્ષાનું રૂઢિ પ્રકરણ ચલાવો ”
રૂઢિ, સામાન્ય રીતે કહું તો, ગમે તે સાધુ ગમે તે ઉમ્મરના અને ગમે તેવા મનુષ્યને સાધુદીક્ષા આપી શકે છે. ફક્ત અમારા સંપ્રદાયમાં જ નહિ પણ બીજે પણ એમજ છે. અને સેંકડે વર્ષથી એમ જ છે. જેમ બને તેમ વધુ શિષ્ય ધરાવવા એ પ્રત્યેક
