________________
૧૪૮
જેન દીક્ષા
“ “સ્વભાવ” છે, મિથ્યાભિમાન “વિભાવ” છે. અને એ ખુમારે ' રીની માત્રા અધિકારના પ્રમાણમાં ચહડીઆતી હોય છે,–જો કે ઉચ્ચતર અધિકારીની ખુમારી સ્કૂલ પ્રકારની નહિ પણ સૂક્ષ્મ પ્રકારની હોય–શાત ખુમારી હોય ”
અમો “ કહેવાતા જેનો” તો “ખુમારીને “પાપ” . "માનીએ છીએ ! ” - “ખુમારી એ જ આત્માનું દશ્ય ચિન્હ છે. જેનામાં ખુન મારી નથી હેનામાં વ્યક્તિત્વ જ નથી, સ્વમાન નથી, પિતાપણું નથી. તે તે નિર્જીવ ખેાળીઉં છે, “અમાટી” છે. તેવા માણસ કોઈ પણ જાતને “નિશ્ચય” ન કરી શકે, મિત્રતા કે શત્રુતા ન કરી શકે, વિવેક ( discrimination ) ન કરી શકે, રળી ન શકે કે છોડી ન શકે –કારણ કે આ બધી ક્રિયાઓમાં ક્રિયા કરનાર એવા નક્કર “હ”નુ હોવાપણું છેજહાં “હું” નથી હાં કરવાપણું કેવું ? એ તો “કરાવાપણું” છે. છતાં એવા મનુષ્ય પાસે કવચિત્ ધન, સ્ત્રી, પ4િ, ઈજજત જોવામાં આવે તે હમજવું કે એ એની પ્રાપ્તિ’ નથી પણ અકસ્માત રૂપ વંટોળે એના ઉપર ફેકેલી ચીજો છેએ ફેંકાયેલી ચીજો એ નિર્બળને ઉલટે વધારે નિર્બળ બનાવશે, ' ચગદી મારશે. હમને ખબર હશે કે પશુપતિ સિહ પિતાને ભક્ષ પોતે જ મેળવે છે ”
અને પુરૂષસિંહ મહાવીરે પણ પિતાને ભક્ષ પોતે જ મેળવ્યો હતોસાડા બાર વર્ષને “તપ” અથવા પુરૂષાર્થ કરીને. એમણે એમના પહેલાંના તીર્થંકરના ગણધર જેવા પુરૂષની
* એને જ શાસ્ત્રીય પરિભાષામાં “અહંકાર-SelE કહે છેઆત્માનું પ્રાકટય પ્રથમ “અહ” કારમાં થાય અને હાથી પછી ચિત્ત, બુદ્ધિ, મનમાં તે પ્રકટે. આત્મા આ “કરનાર હુ’ થી પર છે તેથી જ તે અક્રિય છે, દૃષ્ટા માત્ર છે
ચગદી
ના મેળા
મહાવીર
અથવા
પુરૂષ
