________________
૧૬૮
જન દીક્ષા
કે
બધા લખનારાઓલનારા–ઉપદેશ કરનારા “પરોપકાર અને “પરલોકના ધર્મનાં સ્ટીરીટાઈ, વાક્યો સિવાય—અને તે પણ એક બીજાથી સંબંધ નહિ ધરાવનારાં અને બહુધા પરસ્પર વિરોધવાળાં વા સિવાય બીજું કાંઈ કહી શક્યા જ નથી, કારણ કે જાણતા જ નથી અને તેથી “સ્વાર્થ અને
આ લોકનું કલ્યાણ” એ બે બાબતે તે અસ્પૃશ્ય જ રહેવા , પામી છે. આપણે વિચારણાને પરિણામે હમણાં ધર્મ, શાસન,
શાસ્ત્ર, સાધુ, શ્રાવક, જેન, તપ, પ્રતિક્રમણ, મોક્ષ, સ્વર્ગ, નરક, પુણ્ય, પાપ આદિ પારિભાષિક શબ્દોનું અંદરનું રહસ્ય શોધી શક્યા અને તે બધાને પરસ્પર સંબધ જોઈ શક્યા તે રહસ્ય અને તે સંબંધ જે આજના કકળી રહેલા અને ‘બળવા’ માટે તૈયાર થઈ રહેલા જૈનસમાજને ઘેરઘેર સ્વમજાવવામાં આવે તો તત્કાલ એમની અંદરની આંખ ઉઘડે, નવું જ પ્રભાત તેઓ જાએ, પ્રભાતની તાજગીથી હેમનામાં નવજીવન પ્રગટે, નવજીવનથી “ધેય” સાંપડે અને ધ્યેય સાંપડતાં માર્ગ આપોઆપ સૂઝે. નવી આંખે જૂનું સત્ય તેઓ ઘણા જ ભવ્ય રૂપમાં જોઈ શકશે અને તેથી નવું જ “જૈન શાસન ? રચાવા પામશે, નવા જ “સાધુ” અને નવા જ “શ્રાવકે પોતાની ઈચ્છા અને ગરજ અને યોગ્યતાથી, થયેલા સાધુશ્રાવકે–ચશે, જેઓ પિતાની દોરેજની ગફલતનું પ્રતિકમણુ પિતાના મનના જ ઉપાશ્રયમાં અને દરરોજ કરી લઈ
હાં જ વિશુદ્ધ થઈ અને સામાયિક નામની માનસિક ક્ષિાથી નવું બળ મેળવી આવતી કાલ માટેના નિશ્ચયે ઘડશે, એ નિશ્ચય વડે તેઓ પોતાને તથા શાસનને પવિત્ર કરનારાં પુણ્ય કાર્યો કરશે અને તે કાર્યો વડે જ નહિ કે પિકી માન્યતાઓ વડે–તેઓ આ લેને સ્વર્ગ બનાવી પિતાના હૃદયમાં જ મેક્ષ પ્રક્ટાવશે. પણ પ્રશ્ન એ છે, મિ. શે!
