________________
૧૭૮
જૈન દીક્ષા અમે આજના જેનો “ઈશ્વર નથી એવું કહીને અટકી જઈએ - છીએ, પણ “અમે ઈશ્વર છીએ' એમ કહેતાં–એમ શ્રદ્ધતાંહજી શિખ્યા નથી; કારણ કે આધ્યાત્મિક ખુમારીના અભાવ છે અને જોખમદારીને ડર છે. એટલા માટે શાસનના બન્ને પક્ષની દરેક વ્યક્તિમાં આધ્યાત્મિક ખુમારી અને જોખમદારીને શેખ પ્રથમ ઉપજાવવાં જોઈએ અને સતત જાળવી રાખવાં જોઈએ. આશય જેમ ઉંચે તેમ અંદરનું બળ વધુ ખીલેઅને તેથી જ સગ્ગહસ્યને “મહાશય કહેવાની રૂઢિ પડી છે. અને ઊંચે આશય આજના, જૈનમાં ઉત્પન્ન કરવા માટે શાસ્ત્રોને પુનર્જન્મ આપ જ જોઇશે, અર્થાત્ મહાવીર પછી હજાર વર્ષે જેમ તે વખતના દેશકાળને ધ્યાનમાં લઈ અનુભવી પુરૂષોએ શાસ્ત્રો રચ્યાં તેમ, તે પછીનાં ૧૫૦૦ વર્ષો દન બદલાયેલા માનસને ધ્યાનમાં લઈ - માનસવેત્તાઓ, સાયન્ટીસ્ટ તથા યોગીઓ અને વૃદ્ધ જૈન સાધુઓના સહકારપૂર્વક વિદ્યમાન જૈન શાસ્ત્રોમાંથી યોગ, માનસશાસ્ત્ર, સમાજશાસ્ત્ર, સાયન્સ આદિ વિદ્યાઓને -લગતું, જે જ્ઞાન મળી શકે તે તારવી કાઢવુ જોઈએ,
અને તે સમસ્ત દુનિયાના ઉપયોગ માટે ખુલ્લું મૂકવું જોઈએ, કે જેથી કૅઈ બાબતમાં આજના સાયન્સ અને માનસશાસ્ત્રને નવો પ્રકાશ મળવા પામે. અને તે જ વખતે “નૂતન જૈન શાસનના “સાધુ અને શ્રાવકના જીવનનું સ્વરૂપ અને ધ્યેય નક્કી કરવાં જોઈએ. તે માટે વળી ધાર્મિક ક્રિયાઓ પણ હડતા–ઉતરતા ક્રમવાળી, ચોક્કસ પરિણામ ઉપજાવવાના આશયવાળી અને જેમ બને તેમ ટુંકી જવી જોઈએ. અને એટલું-એવા સમર્થ પુરૂષોના સહકારથી–વિદ્યમાન શાસ્ત્રોના લેખકાએ કરેલી કોન્ફરન્સ” જેવી પણ વધુ બહેળા આશયવાળી ન્ફિરન્સ દ્વારા–કર્યા પછી હાલના તમામ જેનશે, જેમ અઢીસો
