________________
- વર્તમાન દીક્ષા અને દીક્ષિત
૨૧૩
એ ચીજ તરફ આફરીનતા કે આત્મભોગ ન ધરાવતા લેકેને - હું શિક્ષિત વર્ગ” કહેવા તૈયાર ન થાઉં. જે ચીજની સદા
સર્વદા રક્ષા કરવી પડે–ચાલુ રક્ષા વગર જે જીવી શકે જ નહિ–તેવી ચીજ છે કે મરે તે બન્ને મહારે મન એક સરખું જ, નિર્માલ્ય જનતાને “વંશ રાખવાને જે મોહ છે, નિર્માલ્ય ધર્મગુરૂઓને “પાટ ચાલુ રાખવાને જે મેહ છે, તે જ મહ, અજ્ઞાન ટ્રસ્ટીઓને મંદિરફંડ કે કેળવણીફંડ મોટું બનાવી હૈના વ્યાજમાંથી જ હમેશને માટે કામ ચાલુ રાખવાનું છે. આ મોહ જ બીજાં ઉપયોગી-કદાચ વધુ ઉપયોગી-કામે માટે જોઈતાં નાણુને દુકાળ પાડે છે. મરતાં મરતા ય સંતાનને કાંઈકે મૂડી તે મૂકી જ જવી એવી ઘેલછા ફક્ત આ દેશમાં જ છે. યુરોપ-અમેરિકામાં રળવું અને ખર્ચવું એ પ્રકૃતિ છે અને લોકોને હાટ ભાગ આજની આવક પર જ - જીવનારો હોય છે. તેથી જ તે હાંના લેકા ખડતલ, પુરૂષાર્થી અને જીવનને સદા યુદ્ધ આપનારા બન્યા છે. પૈસા -પિતા માટે કે ધર્માદા માટે–એકઠા કરવાની અતિ ચિતાએ જ લેકેને ખુશામતી અને સ્વમાન વગરના બનાવી દીધા છે. બુદ્ધિપૂર્વક, સ્વમાનપૂર્વક અને ખંતપૂર્વક કામ કરવા છતાં પોતાને
છે કે પિતાના હાથ નીચેનું ટ્રસ્ટ ખર્ચ જેટલી આમદની ન કરી શકે તે બંધ થાય, એમાં શરમ શાની અને ભય “ શાને ? દુકાન કે ટ્રસ્ટ તે શું રાજ્યો અને ધર્મસંસ્થાઓ પણ
એક દિવસ હયાતીમાં આવ્યાં હતાં તેમાં એક દિવસ અદશ્ય થવાનાં જ. ફકત હારી દુકાન કેમ બંધ થાય, મહારૂં ટ્રસ્ટ કેમ અટકી પડે એવો મમત્વ જ મહારોગ છે કે જે રોગમાંથી ખુશામત, દંભ, કવચિત લેફને આપવું પડતું મહત્વ ઇત્યાદિ પીડાઓ ઉત્પન્ન થાય છે. ભલા, આજસુધીમાં કેાઈ_
