________________
૧૫ર . . '
- જૈન દીક્ષા હું હમજ્યો, મિ. શે ! ધર્મશાસન સ્થાપવામાં ત્રણ તો મૂળમાં જોઈએઃ (૧) એક “દિગમ્બર—તત્ત્વવેત્તાભલા બુરા આશયને વટાવી ગયેલો સુકાનવગરને પુરૂષ (૨) તત્ત્વવેત્તાના જીવન ને વાંચવાની શક્તિ ધરાવતા, સત્ત્વગુણી હાઈ બીજાઓના વિકાસની જોખમદારી પિતાના શિરપર લેવાને ઉત્સુક છે, અને તત્ત્વજ્ઞાની પાસેથી મળેલા “ભાવોને atતાના માનસની ભૂમિકાએ પહોંચાડવાની કળા જાણનારે અર્થાત્ “નગ્ન સત્ય ને વિવિધ શ્રેણિના “ વ્યવહાર સત્ય” તરીકે પલટાવવાની બુદ્ધિ ધરાવતા પુરૂષ અથવા “વેતામ્બર જૈન સાધુ અને (૩) “માટીરૂપ “જનતા માંથી છૂટ પડી ‘ વ્યક્તિ ” બનવાની તિવ્ર ઉલ્ક ઠાથી ઘડતર ક્રિયા માંગવા નીકળેલા જિજ્ઞાસુ અથવા “શ્રાવક આ ત્રણ–ખરા અર્થમાં– હયાતીમાં હોય તો જ એક ખરા અર્થનું ‘જૈનશાસન અને થવા “વિજયવંતી વિકાસ એજના ” હયાતીમાં આવી શકે.”
છે અને જો “વેતાઅર સાધુ ” મુદલ રહેવા ન પામે, અગર તે નિશ્ચય સત્ય તેમજ નિરંતર બદલાતા વ્યવહાર સત્ય અન્નેને જાણનારે તેમજ બનેને ઉપયોગ કરનારે ન હોય, અગર જો એ જિજ્ઞાસ અથવા શ્રાવક મળી આવે ત્યહાં સુધી રાહ જોવાને બદલે જનતારૂપ કાચી માટી પર ઘડતર ક્રિયાકરવાના મોહમાં પડે તે,-એટલા સંજોગોમાં–શાસનની હયાતી બંધ થાય–“શાસન” ને “પડછાયો ” ભલે રહી જાય! ને “શાસનને પડછાયે એટલેજ ધાંધળીઆઓની ટોળકીએ”
આપે કહ્યું. મિ ! કે “જનતા” અથવા “ કાચી માટી ” પર ઘડતરપ્રયોગ આદર એ “સાધુ ? નહિ, એ તદ્દન ખરું લાગે છે -વર્તમાન પરિસ્થિતિઓ પરથી. વર્તમાનમાં ચાલતા જેન ઝગડામાં સાધુઓ શ્રાવકોનો દેષ કહાડે છે અને
