________________
-
-
-
-
૧૫ | *
જૈન દીક્ષા હૈય, અને રળવાની જરૂરીઆતને વટાવી જઈ તપ્ત બને, મનુષ્ય ભિક્ષા માંગે તે હેનામાંસ્વભાવતઃ ખુમારી જ હોય.ખુમારી સાધુભિક્ષાની પહેલી શરત હોય,-એટલા માટે કે એની ગેરહાજરીમાં વાચકનું માનસ દાતાનું અધીન બની જાય. “ઉપકાર” સ્વીકારનાર ઉપકાર કરનારને ગુલામ બને છે–અને “ગુલામ”થી સાધુપણાનું મિશન બજાવી શકાય જ નહિ. એનાથી શ્રોતાના માનસથી ઉચે ચહુડી એ પર છાપ મારી શકાય જ નહિ. તેથી જ તો, જેનશાસ્ત્રમાં સાધુભિક્ષાને અગે કહેલા નિયમોમાં એક એવા પણ નિયમનો સમાવેશ કરવામાં આવ્યા છે કે તેણે કાઈ ચીજની યાચના કરવી નહિ, કોઈ ચીજ પતા માટે ખાસ બનાવરાવવી કે ખરીદાવવી નહિ કે બનાવવા–ખરીદવા દેવી પણ નહિ ખુમારી જાળવવા માટે જ આ નિયમે કરવા પડયા હતા અને વ્યવહારમાં પણ દરેક સરકાર ખુમારી વગર જીવી જ શકતી નથી અને ટેક્ષ ઉધરાવવામાં પણ દીનતા નહિ પણ ખુમારીથી જ કામ લેવાય છે.
“ હેમે ઠીક યાદ કરાવ્યું, મિ શા! ટૅક્ષ અને સરકાર એ શબ્દો મહને “જૈનશાસન ની વ્યવસ્થા યાદ કરાવે છે કે પણ દેશની સરકાર પ્રજા પાસેથી ફરજ્યાત લઈ શકે એવી ચીજ તો માત્ર ટેક્ષ છે, અને યુદ્ધ જેવા અસાધારણ સંજોગોમાં કેટલાક પ્રજાજનોનાં શરીરને પણ કામમાં લઈ શકાય છે. આથી વધુ કેાઈ સરકાર કેઈપણ સંજોગમાં લઈ શકતી નથી, અને લેવા યત્ન કરે તે પ્રજા બળવો કરે. કહે કે આટલું
+ જે કે આજના જૈન સાધુઓ આ અને તમામ નિયમોને જીવહિંસા સાથે સંબંધ બતાવે છે. ખરેખર તે પર–જીવની નહિ પણ પિતાની હિંસાથી બચવા માટે આ સર્વ નિયમે છેઃ પિતાન માનસને વકતા કે બીમારી થવા ન પામે એટલા ખાતર-એ શ્રેષ્ઠ -આશય ખાતર-સઘળા નિયમે છે. પરદયા કઈ વસ્તુ નથી
