________________
१४६
જૈન દીક્ષા તે સર્વ બાહ્ય સ્થિતિઓ વચ્ચે તત્ત્વવેત્તા છેઃ “ભરપૂરતાના • ભાનમાં છે. તે નાગ છતાં ઢાંકેલે છે, ભિક્ષુક છતાં મહારાજ
છે, ગુલામ તરીકે વેચાવા છતાં ખરીદનારને ય સ્વામી છે; તે “ દિગમ્બર ” છેઃ “ભલી” અને “બરી લાગણીઓ માત્રને વટાવી ગયેલો “ચિધનાનંદ” છે.
એ તે અમારા જનધર્મના દિગમ્બર નામના ફિરકાના નાગાર્જંગલમાં ફરતાયાચનારહિત સાધુનું વર્ણન આપી કરી બેઠા.” * *
છે સ્વાભાવિક વિચારણા જ હાં દેરી જાય છે, મિ. પાતક ! અને દિગમ્બર ફીરકે જે આ જાતના સાધુને “આદર્શ માનતા હોય હમજે કે એ વિકાસ કમની છેલ્લી ભૂમિકા છે, સત્વ ગુણને પણ વટાવી ગયેલા પુરૂષકનું એ ચિત્ર છે. જૈનશાસન ને એ “રાજા” હમજે, કે જેની પાસેથી “વેતામ્બર સાધ ” (સત્વ ગુણવાળી વ્યક્તિ ) પ્રેરણું ઝીલે અને પછી શાસનકાર્ય પોતે કરે. એ શાસનકાર્યમાં “સાધુ
શ્રાવકને સિપાઈ કે શસ્ત્ર કે મુડી તરીકે વાપરે, અને શ્રાવિક પોતાને એ રીતે ઉપયોગ કરાવવામાં ખુશી હોય, કારણ કે એ અછિક તાબેદારી છે, નહિ કે ફરજ્યાત અથવા કોઈએ
જુલમથી નાખેલી ગુલામી. અચ્છિક તાબેદારી તે પોતાને ઉંચે - અર્થ આપવા માટેની ક્રિયા છે એ “ ગતિ” છે–પ્રેરિત ગતિ , નથી એ તો Discipline ની ખરીદી છે--કિમત ભરીને થતો સદે છે ! એ તાબેદારી હોવા છતાં એ તાબેદારમાં ખાંડી મીજાજ હોય, ખુમારી હોય,-એક સર્વોપરી ગબર્નમેન્ટનું અંગ = હોવા માટે ! ” , - “સેવક (.Servant) છતી ખુમારી કેવી રીતે આ
-
1
વતી હશે?”,
-
૨
-
