________________
૧૪૪
જૈન દીક્ષા
અને તે શક્તિ દેહ અને દુનિયાના (બધા પદાર્થો તથા મન )થી બેપરવાહી કેળવવાની તાલીમદ્વારા જ પ્રકટી શકે ––અન્ય કોઈ રસ્તે નહિ. ન ની જ પરવાહ, અન્ય કશાની નહિ, અન્ય સર્વ ચીજે કે મનુષ્યો પર તિરસ્કાર ન * હોય તેમ હેમની પૂજા ય ન હોય. નૈનત્વ એટલે જ વિજિગીષા, Will-to-Power. આરામપ્રેમીમાં “જૈનત્વ સંભવે જ નહિ ચીજના મેહમાં રહેનારને પણ તે ન સંભવે. પૂરી કિમત ભર્યા વગર ના મેળવવા ઈચ્છનારમાં મૂળે જ જૈનત્વની ગ્યતા નથી. કિમત ભર્યા સિવાય અપાતી ચીજ લેનાર એ કાઈ વિજેતા” કે “ મેળવનાર નથી-subnect નથી, પણ સ્વીકારનાર (recipient, object) છે અને એ છેરિત ક્રિયાને તાબે થવાથી તે પોતાના અંતઃકરણના મશીનને ઓર વધુ કમજોર બનાવે છે પડિત તેજસ્વી ન દેખાતી હોય, વ્યાપારી ઉંચા શખ વગરને દેખાતે હોય, કોઈ મસ્તી વગરનું દેખાતું હોય, કોઈ દસ્તી આફરીનપણું વગરની દેખાતી હોય, કોઈ લેખક ધૂન વગરનો દેખાતો હોય તો, સિહમજે કે એ બધાં “સસ્તી કિમત” નાં કે “વિના મૂલ્ય” નાં ફરજંદ છે ! એ બધાને “શાહી ફરજંદ અથવા જેન બાલક બનતાં હજાર ભવ જોઈએ ! ”
ઓહો, આપણે તે વગર સ કલ્પે પણ ક્રમશ: “જનતામાંથી “શ્રાવક. પર, શ્રાવકમાંથી “જૈન પર આવી ગયા અને જેનત્વ કેમ પ્રકટાવાય તે પણ વિચારાઈ ગયું. આપણે જોઈ ગયો કે સાધુનું ધ્યેય વ્યક્તિ બનાવવા પૂરતું–જેન” ઘડવા પૂરતું— હોય, અને—”
“ મુક્તિ આપવા–અપાવવા પૂરતું નહિ શું ?”. * હજાર અનુભવમાં પસાર થવું જોઈએ.
