________________
૧૪૨
જૈન દીક્ષા
-
ફાટીને ત્યહાં જ ભળશે. સંયુક્ત થશેઃ એમ જ થયું ને...પણ હવે હને કણ કહી શકે કે મુક્તિ નામના હમારા ધ્યેય પર પડી હેનાથી એકાકાર થતાં હમે જૈનશાસ્ત્રમાં કહેલી સુખ તેમજ દુઃખ બનેથી અનોખી કઈ ઓર જે લહેજત અનુભવો છો કે કેમ ? ધ્યાતા રૂપ “હમે” અને “એય રૂપ મુક્તિ બને અદશ્ય થઈને માત્ર “લહેજતરમાં સમાઈ ગયા હશે કે કેમ તે મહને કણ કહી શકે? ..આહ, પણ હુ હમારૂ અહીં પડેલું શરીર હલતું જોઉ છું. હમારી આંખ ખુલતી દેખાય છે. હવે તે હેમે મને કાંઈક કહી શકશે વારૂ કહો જોઉં કે હમારું ભાન કહાં હતુ ?”
સંક્તિમાં. »
થોડી મિનિટ પહેલા હુમારું ભાન મુક્તિમાં નહોતું અને હમણું પણ મુક્તિમા નથી –જે કે મધ્યકાળે તે મુક્તિમાં હતું એને અર્થ શું ? ”
એ જ કે મુક્તિ મહારામાં જ હતી, છે અને રહેશે, પણ ભાન એનાથી જુદુ પડે હારે અને તેટલે વખત મુક્તિ મહારામાં નથી એમ બુદ્ધિ બોલે છે. મુક્તિની ગેરહાજરીમાં જ બુદ્ધિ બોલે છે અને હેને તે તે ઘણીજ દૂરની–કોડેમાઈલ દૂરની–કાલ્પનિક ચીજ જેવી લાગે છે,–જે કે “મહને ખાત્રી છે કે મુક્તિ અનુભવ છે અને તે હારી અંદર જ સદા રહે છે. ”
હારે “હમે ” અનુભવ્યું તે હમારી જ બુદ્ધિના - નથી જૂદું પડયુ-જૂઠું પડયું ! હવે કહે કે શાસ્ત્રકારે શાસ્ત્ર લખ્યાં તે બુદ્ધિના સામ્રાજ્યમાં રહેનારાઓ માટે કે “અનુભવી માટે ?”
બુદ્ધિના સામ્રાજ્યમાં રહેનારાઓ માટે; અને તેથી ‘મુક્તિ અતિ દૂર” કહેવી જે પડે ! પણ મને તો આપે પ્ર
