________________
જેને સબધી સામાન્ય જ્ઞાન મેળવવાનું ચાલુ રાખું છું ૮૯ - મિ. પાતક-પત્રકારે તો ઘણુએ છે, પત્રકારિત્વ નથી.
જનતા” છે, જન નથી. શરીરે છે, આત્મા નથી જેમ “શ્રાવક બન્યા પહેલાં “સાધુ બનવાની લાલસા છે, જેમ પ્રજા બનવા પહેલાં “પિતા” બનવાનો મેહ છે, જેમ “શ્રોતા બનવા પહેલાં વક્તા અને ઉપદેશક બનવાની ઘેલછા છે –બરાબર તેમજ દેશ અને સમાજનું જાણપણું મેળવ્યા પહેલાં પત્રકાર બનવાન મિથ્યાભિમાન છે. હજી હું શુભ આશય, સેવાની ધખસ અને આત્મભોગના જુસ્સાની તે વાતે નથી કરતો –કારણકે એ તો “જાહેર છાપા” કહાડનારાઓમાં પણ પ્રાયઃ શુન્ય જ હેમ છે, નથી તેઓમાં પ્રૌઢતા, વિશાળ દષ્ટિ, સત્ય શોધવાની બુદ્ધિ, કે સત્ય કહેવાની હિંમત નથી દુનિયાને અનુભવ કે નથી શાસ્ત્રરહસ્યનું જ્ઞાન,-રે રિપોર્ટર તરીકે પણ આપના દેશને કેાઈ પત્રકાર અમારા એડિટરને નહિ રાખે છાપામાં આવેલું એક પણ ભાષણનો રિપોર્ટ સોચો નહિ જ હોય મૂળે તો ટુકાક્ષરી લિપિ જ અમારી ભાષાઓ માટે યોજાયેલી નથી અને વિષય પરિપૂર્ણ સમજવા જેટલી કેળવણી રિપોર્ટરમાં નથી હોતી, એટલે તે પિતાની બુઠી અલ તથા નાજુક સ્મરણશક્તિ વડેજ “રિપેર્ટ ” લખે છે અને તે પણ જગાના પ્રમાણમાં ટુકાવવાનો હોય ઉપરાંત ઘણાખરા દાખલામાં ઈરાદાપૂર્વકની વિકૃતિઓ થતી હોય તે તો જુદી. ટુકમા એક સાચો રિપેર્ટ જેઓ પાસેથી ન મળી શકે તેઓ પાસેથી સામાજિક ઘટ- , નાઓ પરના પરિપકવ અવલોકનોની તો આશાએ શી કરાય ? આર્થિક સ્થિતિ પણ એવી જ દયાજનક હોય છે ૩૦૦ થી ૧૩૦૦ ઉપરાંત ગ્રાહક સખ્યા એકકે જૈન પત્રની ન મળે. એમાંથી પેપરનું ખર્ચ પણ ન નીકળી શકે તે પત્રકારના પોતાના ખર્ચની તો વાત શી કરવી ? પછી તેઓ સાધુ અને શ્રીમ તેના ‘આશીઆળા’ બને એમાં આશ્ચર્ય પણ શું? ફલાણા સાધુ
-
