________________
૧૧૨
- જૈન દીક્ષા આપતાં અટકાવ્યા છે અટકાવ્યા છે એટલું જ નહિ પણ ઉપરથી “ હમે અમુક અખાદ્ય ખાવાનું “પાપ” કર્યું, અમુક બલવાનું “પાપ” કર્યુ વગેરે વગેરે ઠપકાના પ્રહાર કરી અમારા જીગરને છેક જ મુડદાલ કરી નાખ્યું છે. ના તેઓ અમને ધર્મ રૂપી ઈથર આપી ઉંચે ચડાવી શક્યા, કે ના તેઓએ . અમને અમારા હિસાબે ને જોખમે થઈ શકે તેવા જીવનપ્રયોગદ્વારા ક્રમશઃ ઉચે ચડવાને સ્વતંત્ર રહેવા દીધા. ખાન–પાન, પઠન–પાઠન, વસ્તૃત્વશ્રવણુ, આય–વ્યય, ક્રિયા–અક્રિયાઃ એવા તમામ અમારા વ્યવહાર પર કાનુનની બેડીઓ નાખતા રહ્યાઃ કઈ વખત ભલા નૈમથી, કેાઈ વખત બુરા નેમથી તે કઈ વખત. માત્ર દેખાદેખીથી કાયદાને વિસ્તાર મનુષ્યના માનસને ગુલામ બનાવે છે એ તે ખુલ્લું સત્ય છે, અને ગુલામની પ્રકૃતિ sneaking છૂપી રીતે ગતિ કરનારી અર્થાત્ પ્રપંચી– તુચ્છ-કીટવત જ બને એ પણ સૌ સહમજી શકે એવી વાત છે. આનું એક જ ફળ હોય: T-ફાં -મચ એવા ત્રણ રાક્ષસોના હાથમાં સોંપાયલ જીવન અર્થાત પરતત્ર, પ્રતિક્ષણ તરફડાટવાળું, depressed જીવન. અને એવું અમારૂ જીવન કરી નાખીને પછી અમને “જૈનો ફલાણી ધાડ કેમ નથી મારતા
અને ફલાણુ પરાક્રમ કેમ નથી કરતા?” એવાં મહેણાં સભળાવવામાં • આવે છે. અમે અમારા સમાજમાં સ્વતંત્ર નથી, ઘરમાં સ્વતંત્ર નથી, ખુદ અંગત જીવનમાં સ્વતંત્ર નથી, અને અમે દેશવાત ની “આશાઓ કરીએ છીએ ! હારે સમાજની મિટિગમા કોઈ અંધાધુધી બાબતમાં બોલવું હશે તો હું પોતે ન બેલતાં બીજા કોઈને આગળ કરીને હેની પાસે બોલાવીશ, કાંઈ લેખ લખવો હશે તે કલ્પિત નામથી લખીશ અને બહાદરી બનાવવા મારી સહીથી લખીશ તો કડવી વાત એવી અફવા છે કે એ અથવા એવો બીજો કોઈ પડદા ગેહવ્યા પછી
