________________
જૈને સબ ધી સામાન્ય જ્ઞાન મેળવવાનું ચાલુ રાખું છું ૧૧૫ તીકી સ્ત્રીની કે બાળકની ય ખરી દયા કરતા કે જાણતા નથી અને છતાં જાનવરે અને જતુઓની દયાના પોકાર ઘડી પણ છોડતા નથી. સ્વાર્થનું સાચું સ્વરૂપ શોધવાની અમને પરવાહ નથી અને પરોપકાર અને મુદ્દો એક પણ અમારા ભાષણ, લખાણ કે વાતચીતમાં ધુસાડયા સિવાય અમને ચેન પડતું નથી - પ્રમાણુ–માત્રા (degree )ને તે અમને ખ્યાલ જ નથી. લોક ગેખનાર, લેક રચનાર અને તત્ત્વજ્ઞાની એ સર્વ અમારે મન વિદ્વાન ! તેમજ અભિપ્રાય આપવો, શાન્ત વિરોધ જણાવો, ક્રિયાત્મક વિરોધ કરો અને નીચે પ્રપચ કરે. એ સર્વ અમારે મન “શટકાર્ય” | ઉપકાર કરી ચૂપ એસનારને અમે “ભેટ” કે “બગલો કહી વખોડીએ અને લૂંટ કરવા ઉપરાંત પિતાને પોપકારી કહેવડાવનારના પગ પૂજીએ!
ટુંકમા, આખું જીવન વિકૃત બનવા પામ્યું છે, અને તે વિકૃત બનવા પામ્યું છે એટલું ય અમે હજી જોઈ શક્યા નથી. અમે un-wanted જમ્યા હતા અને un-necessary જીવીએ છીએ, અથવા પ્રતિક્ષણ મરીએ છીએ.
ઘડીભર અમારું ઉત્પત્તિ સ્થાન જુઓ. હુ કહી ગયો કે પુરૂષજીવન ધ્યેય અને યોજના વગરનું છે, અને હવે કહી લઉં કે સ્ત્રી એ પુરૂષની છાયા ગણાય છે એટલે એના જીવનને તો ધ્યેય કે યોજનાની જરૂર જ કેવી ? પુરૂષના ભઠીઆરા અને નોકર તરીકેની અને વિષયતૃપ્તિની ગરજ સરી એટલે ગોગા નાહ્યા 1 અને એ ક્રિયાઓને પણ સાયન્ટીફીક બનાવવાની દરકાર નહિ. કારણકે એક તો સાધુઓએ એ બધી ક્રિયાઓમાં પાપ” મનાવ્યું છે અને બીજું એ કે વ્યક્તિ તરીકે નહિ પણ ઓળા તરીકે જીવવાના ભાનવાળી વ્યક્તિમાં સાયન્ટીફીક કાર્ય પદ્ધતિને રસ પણ ન જ સંભવે તેથી હેમની વૃત્તિ પરવારવામાં હોય છે, નહિ કે કામને ખીલવવામાં–વિસ્તારવામાં અને તેથી ઉો
