________________
જેને સબધી સામાન્ય જ્ઞાન મેળવવાનું ચાલુ રાખું છું ૧૨૧ ભાવિક અને રોગીષ્ટ છે, ચુપ-અમેરિકામાં હજારો માણસ, આખી જીદગી સુધી–અને ધર્મ કે પુણ્ય કે “પવિત્રતા ના ઘમંડ વગર–કુવારા નથી રહેતા શું? ” ... .
હ. અને તે પણ છતી તાકાદે ! કહો કે તકાદવાળે જ કુવારે રહી શકે, નબળાનું મનોબળ પણ નબળુ જ હોય. અને એક વાત વધુ . સુધારક અને વિચારકને તો પરણવા સમાન હોટું “પાપ” નથી, પતન નથી, અગવડ નથી; કારણ કે તેઓ પાસે ચેક્સ મિશન છે કે જે એક સ્ત્રી જેટલુ ઈર્ષાળુ (jealous) છે. સ્ત્રી પિતાનો પતિ બીજી તરફ ધ્યાન આપે તે સહન કરી શકતી નથી, તેમ મિશન પણ મિશનરીનું ધ્યાન કે શકિત કે સમય બીજી કોઈ પ્રવૃત્તિ પર જાય તે રીસાઈ જાય છે. –વખતે “વંઠી” પણ જાય છે ! એટલા જ માટે તે દરેક ધર્મસ્થાપકે ધર્મગુરૂ માટે ફરજ્યાત બ્રહ્મચર્યાશ્રમ ઠરાવવાની જરૂર જોઈ હતી. હુ જે વિચારકો તથા સુધાર માટેના બ્રહ્મચર્યનુ કહુ છુ તે તો મરજ્યાત છે અને વ્હારે પણ અંદરની ઈચ્છા પરણવાની થાય હારે તે મરક્યાત લગ્ન–ખુલ્લી રીતે, શરમાયા વગર અને પ્રમાણિકપણે—કરી શકે છે હેને માટે આખી સ્ત્રીસૃષ્ટિ ખુલ્લી છે અને “બહુરત્ન વસુન્ધરા માં યોગ્ય પુરૂષને નિરાશ ભાગ્યે જ થવું પડતું હોય છે. તેમ છતાં ધારો કે કઈકેઈને - નિરાશ થવા જેવું પણ બને, તો ય શું? જીદગીમાં–
જનતાના જુના ચીલે ચાલતાં પણ—કહાં અનેક નિરાશાઓ નથી વેઠી - લેવી પડતી અને હવે છેલ્લી વાતઃ “વેઠી લેવાની શકિત એ જ વિચારકનું વિચારપણું - તથા સુધારકનું સુધારપણુ-જેમ ઉંચા ટેસ્ટ તેમ વેઠવાનું વધારે;
જેમ ની ટેસ્ટ તેમ વધુ સહેલુ જીવન .......સુધારક અને વિચારક કાંઈ ખાબોચીઆમાં રહેનારા ન હોય, એ તો
