________________
જૈન સ બ ધી સામાન્ય જ્ઞાન મેળવવાનું ચાલુ રાખુ છુ ૭૯ લડવા જેટલી મહોટી છે, વાધો જ મુઠ્ઠીભર મનુષ્યોના કીર્તિલેભ, સત્તાભ કે ધનલેભ રૂપી દયના વિકાર છે. અમૃર્તિપૂજક જૈન સમાજના બે સાધુઓએ પચાંગ બનાવ્યાં. બન્નેની ગણતી જુદી પડતાં બન્નેના અનુયાયીઓમાં એટલા 'હેટા ટેટા જાગ્યા કે પરિણામે એ પ્રાતના એ સમાજના લકનો હિસ્સો બીજા ધર્મમાં ચાલ્યો ગયો ! મહને ખાત્રી છે કે એક દિવસ અમારાં સઘળા મદિર અને ધર્મ ખાતાઓ કાં તો સરકારના વહીવટ તળે જશે અથવા તો હિંદી નેશનાલીમૂમના પૂરમાં તણાશે એ વખતે અમે રાંડીરાડની માફક મહીં વાળીને બેસીશું પણ હમણાં હૃમજીને આત્મબળના પરિણામરૂપ તડજોડને અપનાવીને–શાન્ત બેસીશું નહિ. આપે ઠીક જ કહ્યું કે “જનતા ” માં અંદરનું બળ ન હોય અને અંદરના બળથી થતી “ગતિ’ કે ‘પ્રગતિ” ન હોય, માત્ર
પ્રેરિત ગતિ” જ હોય “સુલેહ” અને “તડજોડ” કરવામા તો “અંદરનું બળ –ગતિબળ જોઈએ, જૈનત્વ જોઈએ, જેની ગેરહાજરીમાં પ્રેરિત ફેકાફેંકી, ખેચાખેચી અને કાપાકાપી” જ હોય.
હું--હેમે કહી ગયા કે આવાં યુદ્ધો લડવામાં ખુદ જન ધારાશાસ્ત્રીઓ ભાગ લે છે. હું તે ધારતો હતો કે, કમમાં કમ કેળવાયેલે વર્ગ–અને હેમાં ય ધારાશાસ્ત્રીઓ કે જેઓ “ગહર્નમેન્ટ નું એક અંગ છે અને Common Senseના પ્રતિનિધિ છે તેઓ તો આવાં યુદ્ધોના ભાગીદાર, પ્રતિનિધિ કે સહન કરનાર પણ થવાને બદલે એમનો સક્રિય નહિ તે અયિ પણ વિરોધ જ કરતા હશે '
, મિ. પાતક–હકીકતમાં એથી ઉલટુ જ બનવા પામ્યું છે અને વર્ગના બે ધારાશાસ્ત્રીઓ જ કેસ લડ્યા છે –અને તે બને પણ એવા પુરૂષો કે જેઓ પોતાને અધ્યાત્મવિદ્યાના
