________________
અહીંથી સુખના પ્રારંભ થાય છે સાંબ અને સુભાનુની ક્રીડાઓ
મુખ
સાંખ અને ભાનુ એ બે જણુ એક વાર સભામાં ક્રીડા કરતા હતા ત્યારે તેમની વચ્ચે હાડ થઈ કે- જેનુ પક્ષી સુન્દર ખેલે તે એક કરાડ જીતે. ’ મીજે દિવસે ભાનુ પેાતાના પાપટ લઈને લાવ્યા. પ્રદ્યુમ્નના ઘેર ઉછેરવામાં આવેલી, સુન્દર રીતે સયેાજિત તથા સૂક્ષ્મ અને વિવિધ વર્ણની મનેાહર પાંખાવાળી અને જેને એક સ્થળે રામ ઉખડી જવાથી થયેલ ક્ષતમાં ખાર સીંચવામાં આવતા હતા એવી મેનાને સાંમ લઈ આવ્યેા. પછી ભાનુના પાપટ નીચે પ્રમાણે એ શ્લાક ખેલ્યા—
सतेसु जायते सूरो, सहस्सेसु य पंडिओ | वत्ता सयसहस्से, दाया जायति वा न वा ॥ इंदियाण जए सूरो, धम्मं चरति पंडिओ | वत्ता सञ्चवओ होइ, दाया भूयहिए रओ ।।
( અર્થાત્ સેંકડામાં એક શ્રી થાય છે, હજારામાં એક પ ંડિત થાય છે, દશ હજારમાં એક વક્તા થાય છે; દાતા તેા એટલામાં પણ થાય કે ન થાય.
ઇન્દ્રિયા ઉપર વિજય મેળવે તે શૂર, ધર્મ આચરે તે પંડિત, સત્ય વાણી ખેલે તે વક્તા અને પ્રાણીઓનું હિત કરવામાં રત હાય તે દાતા. )
આ પ્રમાણે પોપટ એલી રહ્યો. એટલે સાંબે મેનાને પ્રેરી કે, “ મેના ! તું પણુ કંઇક સુભાષિત એલ. ” એટલે મેના મેલી—
Jain Education International
सव्वं गीयं विलवियं सव्वं न विडंबियं । सव्वे आभरणा भारा, सव्वे कामा दुहावहा ॥
( અર્થાત્ સર્વ ગીત એ વિલાપ છે, સર્વ નૃત્ય એ વિડંબના છે, સર્વ આભરણા એ ભાર છે, સર્વ ઈચ્છાએ
દુ:ખદાયક છે. )
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org
