________________ 27 જૈન ઇતિહાસની ઝલકો [50] ખુશાલદાસ શેઠની ખુમારી શેઠ શાંતિદાસના પુત્ર લક્ષ્મીચંદ શેઠના પુત્ર ખુશાલદાસ શેઠ હતા (શેઠ કસ્તૂરભાઈ લાલભાઈના વડવાઓમાંના એક) તેઓ જૈનધર્મના પક્કા અનુરાગી હોવા સાથે ધર્મની ભારે ખુમારીવાળા હતા. એક વખત શાસનપતિ પરમાત્મા મહાવીરદેવના જન્મકલ્યાણકનો દિન આવ્યો. વર્ષોની પરંપરા મુજબ તે દિવસે ભવ્ય વરઘોડો કાઢવાનો હતો. દર વર્ષે આવા વરઘોડાની પરવાનગી માંગવાની વિધિ રાજ પાસે થતી ન હતી. પણ આ વર્ષે રાજના સૂબાએ શેઠને પરવાનગી માંગી લેવા જણાવ્યું. શેઠે સાફ ઇન્કાર કર્યો. સૂબેદાર ઉશ્કેરાયો. તેણે શેઠને કેદ કરવા માટે ઘોડેસ્વાર સૈન્ય મોકલ્યું. શેઠની પાસે પણ આરબોનું વફાદાર સૈન્ય હતું. બેય સૈન્ય સામસામાં ગોઠવાયાં. જો યુદ્ધ સળગે તો કદાચ આખું અમદાવાદ ભડકે બળે. આ ભયે મહાજન વચમાં પડ્યું. સૂબાએ કહ્યું, “શેઠ નગર છોડીને ચાલ્યા જાય તો જ સૈન્ય પાછું ખેંચે.” નગરના નાશની વાત આગળ કરીને મહાજને શેઠને સમજાવ્યા અને નગર છોડી જવા જણાવ્યું. પોતાની હવેલીની સુરક્ષાની ખાતરી મેળવીને શેઠે નગર છોડ્યું. પરન્તુ જતાં જતાં તેમણે કહ્યું કે, “એકવીસ દિવસમાં જ ધૂમધડાકા સાથે હું પુનઃ નગરપ્રવેશ કરીશ.” ખરેખર ખુમારીવતા શેઠે તેમ જ કર્યું. દિલ્હી સુધી લાગવગ લગાડીને સૂબાને ખસેડવામાં આવ્યો. શેઠે ભવ્ય રીતે નગરપ્રવેશ કર્યો. [58] સમ્યગ્દર્શનનો મહિમા | મગધ-નરેશ શ્રેણિકે પુત્ર અભયને દીક્ષા લેવાની સંમતિ આપી. અભય દીક્ષા લીધી. પછી બીજા પુત્ર કોણિકે તોફાન કર્યું. પિતાને જેલમાં પૂર્યા. માર મરાવ્યો. બીજી બાજુ ચેડા મહારાજ સાથે બે ખૂનખાર યુદ્ધો થયાં, જેમાં એક કરોડ એસી લાખ માનવો મૃત્યુ પામ્યા. અને છતાં.... શ્રેણિકના મનમાં અભયની દીક્ષા બદલ પ્રશ્ચાત્તાપ ન થયો કે વીર-પ્રભુ સર્વજ્ઞ હતા છતાં અભયની દીક્ષાના નિમિત્તે સર્જાનારા આવા ભયાનક ભાવીની તેને જાણ ન કર્યા બદલ પ્રભુ ઉપર તિરસ્કાર પેદા ન થયો. આ હતો સમ્યગ્દર્શનનો મહિમા !
