________________ 176 જૈન ઇતિહાસની ઝલકો આવી. એ સાથે જણાવવામાં આવ્યું કે, “અત્યારે સૌ પ્રથમ કર્તવ્ય આચાર્યશ્રીને શિષ્યોથી યુક્ત કરવા તે છે.” તરત જ કેટલાક તેજસ્વી કિશોરો અને યુવાનોની ટીપ થઈ. ધર્મશાસનની રક્ષા કાજે સંપત્તિ આપનારા તો સહુ નીકળે પણ તેજસ્વી સંતતિ તો કોક વીરલા જ આપે ને ! ચૌદ માતાઓએ પોતાના સુયોગ્ય લાડકવાયા પુત્રી આચાર્યશ્રીનાં ચરણોમાં મૂકી દીધા. [288] સિંહને દૂધ પીતો કરતા જેન મન્ચીશ્વર ઉદેપુરના એ મહારાજા હતા. એ ક્ષત્રિય હતા. માંસાહારી પણ હતા. એમણે એક સિંહ પાળ્યો હતો. એ સિંહ ઉપર એમની અપાર મમતા હતી. રોજ થોડો સમય એની સાથે ગેલ કર્યા વિના એમને ચેન ન પડે. માંસ પણ જાતે જ ખવડાવતા. આ સિંહનો વિયોગ અત્યંત અકારો થઈ પડવાને કારણે તો મહારાજા ખાસ કામ સિવાય બહારગામ જવાનું પસંદ જ કરતા નહિ. પણ એક વખત એમને ન છૂટકે પંદર દિવસ સુધી બહારગામ જવાનું થયું. સિંહને મૂકીને જવાના વિચારમાત્રથી એમની આંખે આંસુ ઊભરાઈ જવા લાગ્યાં પણ બીજો કોઈ ઉપાય ન હતો. પોતાના વિશ્વાસુ મસ્ત્રીને બોલાવીને મહારાજાએ કહ્યું, “તમારા પુત્રની જેમ સિંહનું તમે લાલન-પાલન કરજો. એને લેશ પણ દુ:ખ ન પડે તેની કાળજી કરજો. એનો પાલક એની બધી જરૂરિયાતોને જાણે છે. તમે તેની ઉપર સંપૂર્ણ દેખરેખ રાખજો.'' મસ્ત્રીએ મહારાજાની આજ્ઞા શિરસાવંદ્ય કરી. સિંહને ખૂબ જ વહાલ કરીને મહારાજા રથમાં ચડી ગયા. મત્રી ચુસ્ત જૈન હતા. પરમાત્માના એ અનન્ય ભક્ત હતા. ગરીબોના એ બેલી હતા. સાધર્મિકોના એ વલપિતા જેવા હતા. પરનારીઓના સહોદર હતા. પ્રાણીમાત્રના એ મિત્ર હતા. સંધ્યા નમતાં જ એમણે સિંહના પાલકને બોલાવ્યો. વાતચીતમાં એમને એ વાતનો ખ્યાલ આવ્યો કે સિંહનો ખોરાક માત્ર માંસ છે. માંસ તેને આપવું જ પડે, અન્યથા એ મરવાનું જ પસંદ કરે. મત્રીના હૈયે ફફડાટ પેદા થયો. શી રીતે આ ધર્મસંકટનું નિવારણ કરવું ? રે ! માંસ ખાવું ! એ જેમ પાપ છે, તેમ માંસ ખવડાવવું એય
