________________ 116 જૈન ઇતિહાસની ઝલકો આવી પડે તોય જે પાલખી છોડે નહિ તેને ખૂબ લાભ મળે.” તેવું પુત્રમુનિ પાસેથી જાણીને પિતા-મુનિએ એક વાર પાલખી ઉપાડી. એ જ વખતે થોડાક બાળકોને મોકલીને પિતા-મુનિનું ધોતિયું ખેંચાવી લીધું. સાથેના મુનિઓએ તરત જ તેમને ચોલપટ્ટો પહેરાવી દીધો. પિતા મુનિ કેમેય ભિક્ષા લેવા જાય નહિ છતાં એક વાર પુત્ર મુનિની પ્રેરણાથી ગયા. એ જ દિવસે તે બત્રીસ લાડુ વહોરી લાવ્યા. એ ઉપરથી સૂરિજીએ એમને બત્રીસ શિષ્યો થવા અનુમાન કર્યું. [214] વાલીની દીક્ષા રાવણ-વાલીના યુદ્ધમાં થતો કારમો માનવ-સંહાર જોઈને ધર્માત્મા વાલીનો આત્મા કંપી ઊઠ્યો. રાવણ પણ ધર્માત્મા હતો, તેણે જરાય વાંધો ન લીધો. બન્નેએ સમજૂતિ કરીને પરસ્પર બે જણે જ લડીને જય-પરાજયનો નિર્ણય કરવાનું નક્કી કર્યું. વાલીનો વિજય થતો છતાં વિરક્ત બની ગયેલા વાલીએ રાવણને રાજ સોંપી દઈને દીક્ષાનો માર્ગ પકડી લીધો. [215] શ્રેણિક અને ભદ્રામાતા જ્યારે ધનાઢ્ય શાલિભદ્ર દીક્ષા લેવા તૈયાર થયા ત્યારે માતા ભદ્રા શાનદાર વરઘોડો કાઢવા માટે જરૂરી રાજની સામગ્રી લેવા મગધપતિ શ્રેણિક પાસે ગયાં. ક્ષાયિક સમ્યકત્વના માલિક રાજા શ્રેણિક શાલિભદ્રની દીક્ષાની વાત સાંભળીને અચંબો પામી ગયા. શ્રેણિક મનોમન બોલ્યા, “એ ભોગીને ધન્ય છે. હું તો કાદવનો કીટ છું. આવો સુકોમળ શાલિભદ્ર દીક્ષા લે છે ? અહો.... ધન્યવાદ.” “માતા ભદ્રા ! તમારા સુપુત્રનો મહોત્સવ તો હું જ કરીશ. વરઘોડો હું કાઢીશ. આ બધો લાભ મારે જ લેવાનો છે.” મગધપતિએ ભદ્રાને કહ્યું. રાજસભા સમેટી લેવાઈ. શાલિભદ્રને ઘેર જઈને મગધપતિએ ખૂબ ખૂબ ધન્યવાદ આપ્યા. દીક્ષાના દિવસે મગધપતિએ જાતે શાલિભદ્રને સ્નાન કરાવ્યું; પીઠી પણ મગધપતિએ જ ચોળી. અને વરઘોડામાં છડી ધારણ કરીને ઉઘાડે પગે મગધપતિ શાલિભદ્રની પાલખીની આગળ ચાલવા લાગ્યા. વીર-પ્રભુના નામનો મગધપતિ જયજયકાર કરવા લાગ્યા.
