________________ 132 જૈન ઇતિહાસની ઝલકો મેં લક્ષ્મીનો પુષ્કળ વ્યય કરીને પણ છ ઋતુનાં પુષ્પો બારેમાસ ઊગે તેવો બાગ બનાવ્યો જ નહિ. કાંઈ નહિ... હવે જાગ્યા ત્યારથી સવાર.... જ્યાં સુધી મારા બાગમાં છય ઋતુનાં પુષ્પો દરેક ઋતુમાં ન ઊગે ત્યાં સુધી મારે નિર્જલ ઉપવાસની પ્રતિજ્ઞા.” અને..... પછી અટકી ગયેલી આરતી ફરી ચાલુ થઈ. આ વાતની ગુરુદેવ હેમચંદ્રસૂરિજી મહારાજાને ખબર પડી. રાતે જ ધ્યાનસ્થ થઈને દેવતાને હાજર કર્યા. સઘળી વાત કરી. હવે શું કરવું જોઈએ ? તે વિચારવાની દેવતાને પ્રેરણા કરી. જો કશું ન કરાય તો જૈનશાસનના મહાપ્રભાવક શ્રાવક કુમારપાળને કાયમ માટે ખોઈ નાખવાનું બને. આ સાંભળીને દેવતા અન્તર્ધાન થયા. બીજા દિવસે સવારે વનમાળીએ દોડતા આવીને ગૂર્જરેશ્વરને સમાચાર આપ્યા કે બાગમાં છ ય ઋતુનાં પુષ્પો ખીલી ઊઠ્યાં છે ! કેવા પ્રભુભક્ત ! કેવા ગુરુ ! [39] પેથડની જિનભક્તિ માંડવગઢના મંત્રી પેથડ જ્યારે જિનપૂજા માટે મંદિરમાં પ્રવેશ કરતાં ત્યારે તેમનો એક માણસ મંદિરની બહાર બેસી રહેતો. તેને સખત આદેશ હતો કે, “રાજ વગેરેનાં કોઈપણ કામ માટે મળવા આવેલા માણસને મંદિરમાં પ્રવેશવા દેવો નહિ.” એક વાર રાજાને પેથડનું તાત્કાલિક કામ પડતાં માણસને બોલાવવા મોકલ્યો. પણ તે વખતે જિનપૂજા ચાલતી હતી. તેને અંદર જવા ન દેતાં તેણે પાછા ફરીને રાજાને વાત કરી. ગુસ્સે ભરાઈને રાજાએ ફરી તેને બોલાવવા મોકલ્યો. ફરી પણ તેમ જ થયું. હવે ક્રોધથી દાંત કચકચાવતો રાજા પોતે જ મંદિરે આવ્યો. તેણે અંદર જવાનું કહ્યું ત્યારે, “પૂજાનાં વસ્ત્ર પહેરીને જ જઈ શકાશે.” તેમ અસંદિગ્ધ ભાષામાં પેથડમંત્રીના માણસે રાજાને સંભળાવી દીધું. પણ આજે રાજાને પેથડમંત્રીની પૂજા જોવી જ હતી એટલે ગમ ખાઈને પણ તે સ્નાનાદિ કરીને અંદર પેઠો. એ વખતે પુષ્પપૂજા ચાલી રહી હતી. હંમેશ સાથે બેસીને ટેવાયેલો કલ્યાણમિત્ર મંત્રીશ્વરની પાછળ બેસીને થાળમાંથી જે વખતે જે જોઈએ તે જ પુષ્ય આપતો જતો હતો. રાજા સંકેત કરીને તેને ખસેડીને પોતે ત્યાં બેસી ગયો. પણ પુષ્પો આપવા જતાં એકને બદલે બીજું અપાઈ ગયું. મન્ઝીશ્વરે
