Book Title: Siddhachakra Varsh 06 - Pakshik From 1937 to 1938
Author(s): Ashoksagarsuri
Publisher: Siddhachakra Masik Punarmudran Samiti
View full book text
________________
૩૯૨ શ્રી સિદ્ધચક્ર
જુન ૧૯૩૮ અનુસરવા માટે સૂત્રવિરૂદ્ધ વર્તનારા એવા પણ વીતરાગત્યાદિ ગુણો સરખા છતાં પણ વિધિવાળા ઈતરગચ્છોની પ્રતિષ્ઠિતમૂર્તિઓને અમાન્ય કરવું અને સાતિશય એવાં ચૈત્યો ભવ્યજીવોને અત્યંત પાલવ્યું, એટલુંજ નહિ, પરંતુ કુવૃષ્ટિથી મત્ત લાભદાયક નિવડે એમાં બે મત નથી. અને આજ બનેલાઓની માફક મિથ્યાત્વથી મત્ત બનેલાઓને કારણથી આત્માની શુદ્ધિ માટે કરવાનાં પ્રાયશ્ચિતો સંતોષવા ખાતર સન્માર્ગની તીવ્ર ઇચ્છાવાળાઓને જો તેવા જ્ઞાની આદિક ન મળે તો તેવા પણ દબાવી દેવા પડયા. આ બધી હકીકત ધ્યાનમાં અધિષ્ઠાયકવાળાં ચૈત્યોદ્વારાએ કરવાનું શાસ્ત્રકારો લેનારો મનુષ્ય ભગવાન્ જીનેશ્વર મહારાજની જણાવે છે. આ વસ્તુનો વિચાર કરવામાં આવે તો પ્રતિમાના વીતરાગત્વાદિગુણોને અવિપર્યાસપણે તીર્થસ્થાનોમાં રહેલી મૂર્તિઓની અધિક આરાધ્યતા ધ્યાનમાં રાખી ભગવાન્ જીનેશ્વર મહારાજની અને અધિક પૂજ્યતા શાસ્ત્રકારોએ કેમ માની છે અને મૂર્તિનું મોક્ષના ધ્યેયથી આરાધના કરશે અને તેમાં લોકોમાં કેમ પ્રચલિત થઈ છે તેનો ખુલાસો સમજાઈ પોતાના કલ્યાણની શ્રેણી છે એમ સમજશે. જશે, અને જ્યારે તીર્થસ્થાનોની અને તેમાં રહેલી તીર્થના ચૈત્યમાં વિશેષ પ્રભાવનું કારણ? તીર્થ ભગવાન્ જિનેશ્વરની મૂર્તિઓની અધિકતા સેવાઓ સમકતનું ભૂષણ છે.
ભવ્યજીવોના સમજવામાં આવશે, ત્યારે એ વાત તો નિર્વિવાદ છે કે ભગવાન જિનેશ્વર શાસ્ત્રકારોએ જણાવેલા તીર્થોના મહીમાં અને મહારાજની મૂર્તિની આરાધના તેઓના વીતરાગત્યાદિ તીર્થસ્થાને કરાતા પ્રતિષ્ઠા આદિ મહોત્સવો તથા ગણીના સ્મરણથી આત્માની શુદ્ધિને માટે તથા પૂજાસ્નાત્રનાં મહાફલો બરોબર ધ્યાનમાં ઉતરશે, સમ્યગ્દર્શનની નિર્મલતાદ્વારાએ કર્મની નિર્જરા માટે એ વાત તો હેજે સમજાય તેવી છે કે પોતાના હોય છે, અને તે સ્મરણ જ્યાં સુધી ભગવાન આત્માના ઉદ્ધારના માટે કરાતી પૂજામાં સામાન્યરીતે જિનેશ્વર મહારાજના મુખ્યાકારમાં વિપર્યાસ થતો ગૃહચૈત્યમાં ગ્રામચૈત્યમાં કે તીર્થચૈત્યમાં તેવો વિશેષ નથી, અગર શ્રાવકધર્મને પણ અનુચરિત એવા ફરક કદાચિત્ ન પણ પડતો હોય, જો કે સર્વને બાહ્યસાધનનો વિપર્યાસ થતો નથી ત્યાં સુધી અનુભવ સિદ્ધ છે કે ગૃહચૈત્ય કરતાં ગ્રામચૈત્યમાં વીતરાગત્યાદિના સ્મરણાદિને ધ્યેય બરોબર સાચવી તેવો વિશેષ ફરક કદાચિત્ ન પણ પડતો હોય, જો શકાય, પરંતુ જેવી રીતે ભગવાનજિનેશ્વર કે સર્વને અનુભવ સિદ્ધ છે કે ગૃહચૈત્ય કરતાં મહારાજની મૂર્તિના આકારાદિકારાએ તેમના ગ્રામચેત્યમાં અને ગ્રામચેત્ય કરતાં તીથચૈત્યમાં ગુણોનું સ્મરણ કરીને સમ્યગ્દર્શનની શદ્ધિ કરાય પૂજાપ્રભાવનાદિકમાં વીર્ષોલ્લાસની અત્યંત અધિકતા છે. અને તે અપેક્ષાએ મૂલસ્વરૂપ અને શ્રાવકધર્મથી હોય છે, છતાં પૂજા કરનારના પરિણામની અવિરૂદ્ધ એવી સાધનસામગ્રી ભાવનાને અબાધક વિચિત્રતાને અંગે અને આત્મપરિણામની અગમ્યતાને થાય છે અને વૃદ્ધિ કરનારી થાય છે, પરંતુ શાસ્ત્રકારો લીધે કદાચિ વિપર્યાસ પણ થાય, છતાં વ્યવહારથી જેમ દેવતાએ બનાવેલી અગર દેવતાથી અધિષ્ઠિત એમ કહી શકાય કે આત્માના શુભ પરિણામની વૃદ્ધિ થયેલી ભગવાનની મૂર્તિને આરાધનામાં વધારે મુખ્યતાએ ગૃહત્ય કરતાં ગ્રામચૈત્યમાં અને ઉપયોગી જણાવે છે, વળી વિધિપૂર્વક જે ચૈત્યોમાં ગ્રામચૈત્ય કરતાં તીર્થચૈત્યમાં અધિક થાય છે અને પૂજા વિગેરે થતાં હોય અને સ્તુતિસ્તોત્ર વિગેર એજ કારણથી સમ્યકત્વસપ્તતિ વિગેરે ગ્રન્થોને ભણાતાં હોય, તે ચૈત્યો અને મૂર્તિઓને વિશેષપણે કરનાર મહાપુરૂષોએ સમ્યકત્વના ભૂષણમાં સમ્યગ્દર્શનઆદિનું કારણ માને છે. તે અપેક્ષાએ તીર્થસેવા નામનું ભૂષણ સમ્યકત્વને માટે જણાવ્યું
