________________
રાજકુમાર : મહાવીર પોતાની ભાવિપ્રગતિને રોધી નાંખે છે. જ્ઞાન ભારે નમ્ર થવાથી આત્માની આસપાસની વજી દિવાલે તૂટી પડે છે, અને અક્કડ બનવથી તે દિવાલે લેહ સમ મજબૂત બનીને આપણા જ પચાવેલા જ્ઞાનને આપણા કપાળમાં જેરપૂર્વક પાછું મારે છે. પોચી જમીનમાં પડેલું વારિ જ્યમ ફૂલફળાદિ દાયક નીવડે છે, અને કઠણ જમીન ઉપર પડેલું નિરર્થક વહી જાય છે, તેમ નમ્રતામાં નફે અને અક્કડતામાં તે સમજવા
શ્રી મહાવીર મેટા થયા. તેમનું શરીર શોભતું ને સપ્રમાણ દીસવા લાગ્યું. દસ ને બારની વય વીતી ગઈ. આયુષ્ય ઘટે છે, કાળ ઘટતા નથી. કાળનું જીવંત છવન ઝરણુ સદા કાળે તાલબદ્ધ રીતે સૃષ્ટિમાં
ત્ય કરે છે. વર્ષ-માસ-દિવસને રાત કાળની અખંડ જીવન-કાવ્યની પદ-જોડલીઓ સ્વરૂપ છે, કાળમાં વધ-ઘટ નથી, શ્વાસોચ્છવાસની ક્રિયા ઉપર જીવન-મરણના અને અવલંબેલા છે. મૂકવા-લેવાની ભાવના પર ભૌતિક અને આધિભૌતિક વાતાવરણનાં દશ્યો સર્જાય છે.
વિવાહ અને સંતતિ:-મહાવીર રાજકુમાર બન્યા. બાળ મટી. યુવાન બન્યા. ગામ-જંગલમાં વનહસ્તીની માફક નિભયપણે ફરવા લાગ્યા. પ્રચંડ તેમની કાયા, તેજઝરતું લલાટ, અણિયાળી તેજસ્વી આંખે, પ્રતાપપૂર્ણ મુખમુદ્રા, લેખંડી છાતી, તેમજ આજાન તેમના બાહુ હતા. તેમના અંગ-પ્રત્યંગે વનની વિજળી ઝબકવા લાગી. અરૂપી કામ, કુસુમબાણે તેમની આસપાસ ક્રીડા કરતા હતા. ગામની સુલક્ષણી કન્યાઓ સરવર પાળે યુવાન મહાવીરના રૂપગુણની અનન્યતા ગાવા લાગી. છતાં શ્રી વીર અડગ અને અડોલ હતા. મુક્તિ તેમનું લક્ષ્યસ્થાન હતું, આ ભવે જ તેમને ત્યાં પહોંચવું હતું. આત્માનું એમનું સામર્થ્ય ઈન્દ્રિયેના સામર્થ્ય કરતાં અનંતગણું તેજસ્વી બની થયું હતું. તેમની ઈન્દ્રિયોના મૂળમાં આમાના અમૃત-કુવારા ઉષ્મા
