________________
૧૪
વિશ્વોદ્ધારક શ્રી મહાવીર
થાય. સ્વહિત ચિતવતા માનવીએ હરહમેશ ગુણગ્રાહી બુદ્ધિ રાખવી જોઈએ. ઊણે દિલનાં માનવો જ પરના તલ જેવા દેશોને વણીને તેને મોટું સ્વરૂપ આપવામાં પોતાના જીવનનો અણમોલ સમય વેડફે છે. સાગરદિલનાં માનવોએ હમેશાં શત્રુમાંથી પણ સાર શોધવાની ટેવ રાખવી જોઈએ, કારણ કે તેથી જ તે દહાડે ઉભયનું કલ્યાણ થાય છે. જ્યારે આપણી નજર શત્રુમાં સાર શોધવા ટેવાય, ત્યારે શત્રુનાં વિષમય અંતરમાં આપણા નિર્મળ ભાવનું મોજું અથડાય
અને તે શું કરવું તે શું ન કરવાના ઊંડા ચિંતનમાં મૂકાઈ જાય ને . જતે દિવસે તેની નજર પણ સામા માટે સારમય બની જાય.
કાળ કપર આવે છે, જડવાદ એથી યે કપરો જણાય છે. સાધુસાણીઓના અવલંબન સિવાય ધર્મના રસ્તે ટકાવું મુશ્કેલ છે. શ્રી વીરના એ અનુયાયીઓ પ્રત્યે આપણે પૂરે ભક્તિભાવ દાખવો જેએ. આપણે અધિકાર નમવાને છે, નહિ કે તેમને નમાવવાનો પોતપોતાના અધિકારના ખ્યાલ સાથે દુનિયામાં ડગ માંડતે માનવી, દુનિયાના એ જીવને ય સીધું કે આડકતરૂં નુકશાન કરવાની સદાભાવનાથી પર હોય છે.
સુસુમારપુરીમાં:–વિશાળાપુરીથી વિહાર કરતા મહાતપસ્વી મહાવીર કૌશાંબી પાસેની સુસુમારપુરીમાં આવ્યા. વિહાર પળના તેમના મનોભાવથી તેમની આસપાસનું વાતાવરણ મઘમધતું અને ઉજવળ રહેતું. ડગલે-ડગલે તેમના આત્માને શાંત અમીરસ ઝરતો; કર્મોની સેના વીખરાયે જતી, લલાટ પ્રદેશે જામતી કવેત લકીરોમાંથી સૂમ તમયતા કરતી. સીધી નજરે ડગ માંડતા તેમને સંસાર વાંકે ને ખડબચડે જણાતે, જેને પાર કરવા માટે તે સારામાઠના ભેદભાવોથી પરની મંગલભૂમિકામાં મનને મોકળું રાખતા.
સુસુમારપુરીના એક ઉલ્લાનમાં એક શિલા ઉપર શ્રી વીર ધ્યાનસ્થ થયા. હેમંતની હમશિતલ અજવાળી રાતે વીરનું વીર અજબ
