________________
૧૯૬
વિશ્વોદ્ધારક શ્રી મહાવીર ઢો–લભ, આસક્તિ જડ પદાર્થમાં જકડાઈ જવું, આત્મત્વને
અનાદર. માથા—માયા, દંભ અથવા કપટ. ખોટા ખેલ કરવા, ભેદ રમ.
–રતિ, મનગમતા પદાર્થોની પાછળ ફના થવું. અ–અનિષ્ટ પ્રસંગે દુઃખી થવું, દિલગીર થવું. નિંદ્ર–નિદ્રા, નિદ્રાધીન રહેવું, આત્માને જાગૃતિ સ્વભાવ વિસર. તોર-શોક, ઇષ્ટના વિયોગે આઝંદાદિરૂપ. જિયવચન-મૃષાવાદ, અસત્ય બોલવું.
જા-પરદ્રવ્યનું હરણ કરવું, જેથી મન ચોરાય તે ચોરી. મરછા-બીજાની સંપત્તિને જોઇ ન શકવું. મા–ભય, બીજાને ભય પમાડવો, ભય પામવું, ગભરાવું. viળવ-પ્રાણુ વધ, હિંસા કરવી (મનથી-વચનથી કે કાયાથી) જેમ-પ્રેમ, સ્થૂલ પદાર્થો પ્રત્યે આસકિત. છાપાં-ક્રીડાપ્રસંગ, આત્માને ભૂલાવે તેવી અનર્થકારી
રમતોમાં આનંદ માનીને સમય બરબાદ કરવો. gar–હાય, હસવું તે, શરીર વડે આત્મા સામે હસવું.
ઉકત અઢારેય દોષોથી મુકત મહામાનવને જ “દિવ્યદર્શન ' લાધે અને તે જ પૂજ્ય ગણાય. જ્યાં સુધી ગુણદોષનું અસ્તિત્વ હેય, ત્યાં સુધી આત્માના સાહજિક પ્રકાશને સંપૂર્ણ રીતે પ્રગટ થવામાં તે ગુણદોષો આડે આવે જ. સારા અને માઠા ઉભયના અતાત્વિક સ્પર્શથી પર વર્તત મહાયોગી જ “ વિશ્વતારક' બની શકે અને તેજ જન્મ મૃત્યુનાં બંધનેથી પર બને. ગુણદોષને ટાળવાને મુખ્ય ઉપાય સમભાવ અને વૈર્ય, જે જે થાય તે તે તરફ સમભાવે નજર ફેંકતાં જાતે દહાડે આપણું માનસ સમતલ બને. તે ન સારાને ચાહે,
