________________
વિશાળાપુરી તરફ વિહાર
૧૭૧ લાગ્યો. “આજે મારે હાથે હું ભાવિ તીર્થપતિને અન્ન વહેરાવીશ. મારાં ભાગ્ય ઊઘડી ગયાં. પૂર્વભવના મારા પુણ્યોદયે જ આ મહાયોગી આજે મારે આંગણે આવશે, હું તેમને હારા હાથે જ અન્ન વહેરાવીશ. મારા તમામ કર્મબંધ છૂટી જશે. હું ભવસાગર તરી જઈશ, ચોર્યાસી લાખના ફેરામાંથી મારો છૂટકારો થઈ જશે. શુભ વિચારમાં તે ઊંચે ને ઊંચે ચઢતે ગયે. મહાવીરને પારણું કરાવવાની. તેની શુભ ભાવના એકદમ તીવ્ર અને ગતિમાન બની. તે પળે તેની અંદર અને બહાર શ્રી વીરને પારણું કરાવવા સિવાયની એક પણ ભાવના ન ટકી શકી.
તેજ પળે તેણે બીજી દિશામાંથી આવતો “અહેદાન' “અહેવાની - નો સૂચક ધ્વનિ સાંભળ્યો તે વિષે પૂછપરછ કરતાં તે જાણી શકો કે નવીન શેઠે શ્રી વીરને પારણું કરાવ્યું. અને પોતે મંદભાગ્ય નીવડયો ભાવનામાં તેની એક પળને માટે ઓટ આવી. તે પોતાને ભાગ્યહીન સમજવા મંડયો, મહાવીર જેવા મહાત્મા પિતાને ત્યાં આવવાને બદલે બીજે જાય એટલે તેને તેમ લાગે તેમાં નવાઈ શી ! પારણું કરીને શ્રી વીર આગળ ચાલતા થયા.
તે અરસામાં વિશાળાપુરીમાં તેજ ઉલ્લાનમાં ત્રેવીસમા તીર્થંકર શ્રી પાર્શ્વનાથ પ્રભુના એક જ્ઞાની શિષ્ય પધાર્યા રાજા સહિત નગરજને તેમનાં દર્શને ગયા. તે પ્રસંગે રાજાએ તે કેવળજ્ઞાની મુનિરાજને પૂછયું કે, “હે ભગવાન! અમારા નગરમાં પુણ્યશાળી આત્માઓ કેટલા છે?' કેવળી બોલ્યા, રાજન ! તારા ગામનો મુખ્ય પુણ્યાત્મા તે સામે બેઠેલો જીર્ણશ્રેષ્ઠી છે. ભલે તે મહાવીરને પારણું ન કરાવી શકો પણ તેણે પારણું કરાવ્યાનું ફળ ઉપાર્જન કર્યું છે, જ્યારે નવીન શેઠે , વીરને પોતાને હાથે અન્ન ન વહેરાવતાં એક ભિક્ષુકને અન્ન આપવાની પ્રથા મુજબ પિતાનીજ દાસી મારફત પ્રભુને અડદ વહોરાવ્યા છે. નવીન શેઠ મિથ્યાદષ્ટિ છે. છએકી સમ્યગદષ્ટિ છે.
