________________
૧૭૦
વિશ્વોદ્ધારક શ્રી મહાવીર
વિશાળાપુરી તરફ–કોશબીથી વિહાર કરતા મહાવીર રાજગૃહનગર આવ્યા. ત્યાંથી ફરતા-ફરતા મિથિલા પુરીમાં આવ્યા. ત્યાંના તે વખતના રાજા જનકે–તેમના તપ તેજને વંદન કરી સુખશાતા પૂછી. આત્માના નિર્મળ તેજને નરેન્દ્રો તો શું પણ દેવેન્દ્રો પણ નમે છે! જેઠ માસના આખરી દિવસો હતા. તાપ મન ફાવે તે રીતે વર્ષો હતો. બિહારનાં જંગલો અતિ ભયપૂર્ણ અને વેરાન જણાતાં હતાં ચોમાસું નજીક આવતું હતું. ઉગ્રવિહારી મહાવીર ત્યાંથી ઝડપભેર વિહરવા મંડ્યા. અનુક્રમે વિહાર કરતા તેઓ વિશાળાપુરીમાં પધાર્યા. ગામ બહાર આવેલા સમષે નામના ઉદ્યાનમાં એક તરફ તેઓ ધ્યાનસ્થ થયા. દીક્ષાકાળનું અગ્યારમું ચોમાસું આ સ્થળે જ વ્યતીત થયું. જેતજોતામાં અગ્યારમાસાં વીતી ગયાં. વરને રાજસુખ છોડયે પાક અગ્યાર વરસો થઈ ગયાં.
ભાવનાં ફળ–વિશાળાપુરીમાં જનદત્ત નામે એક ધનિક રહે. વિભવના ક્ષયે તે જીણું શ્રેષ્ઠી કહેવાતો. કેઈ એક શુભ પ્રસંગે તેને ઉદ્યાનમાં જવાનું થયું. તે એજ ઉધાન હતું કે જ્યાં શ્રી મહાવીર જેવી તેજ રવી માનવ પ્રતિમાને નિરખતાંજ જીર્ણશ્રેષ્ઠિ હર્ષિત થયો. તેણે વિચાર્યું, આ મહાનુભાવ કઈ જેવી તેવી વ્યકિત નથી. તે ખરે, ચરમ તીરંપતિ શ્રી મહાવીર હોવા જોઈએ. મહાવીરને સાચા મહાવીર તરીકે ઓળખી લઈ, તે નિયમસર તેમના દર્શને આવવા લાગ્યા. નિયમસર આવવામાં તેને એ શુભ આશય હતો કે શ્રી વીર ક્યારે
ધ્યાનમાંથી જાગૃત થાય અને તે ક્યારે તેમને પોતાને હાથે અન્ન વહરાવે. ચોમાસાના ચાર મહિના સુધી તે ઉકત શુભાશય પૂર્વક તેમના દર્શને આવ્યો.
આજે ચોમાસાનો આખરી દિવસ હતો. જીર્ણશ્રેષ્ઠી મનમાં ને મનમાં જ હરખાતા હતા, ચૌદશની રાત વીતી. પુનમનું સવાર શ્ય જીર્ણશ્રેષ્ઠીએ પ્રભુ વહારે તેવું અન્ન તૈયાર કરાવ્યું. મનમાં તે વિચારવા
