________________
૧૪૨
વિહારક શ્રી મહાવીર મહારાજાની પૂ. સાધુ-સાધ્વીઓને સ્પષ્ટ આશા છે કે, “આત્માના અહિતને આવકારીને અન્યના હિતમાં ડગ માંડવા પ્રયાસ કરવા જશે, તે પહેલાં તમે તમોને આત્મામાંથી ગુમાવી બેસશે, ને અન્યનું હિત એક શંકાભર્યો કોયડે બની જશે.”
શ્રી જૈનસંઘમાં આજે પણ ઉગ્ર વિહારી પૂ. સાધુ-સાધ્વીઓ છે, પણ તેમની સંખ્યા અલ્પ હોવાથ, તેમજ તેમને અન્ય તેમ સમુદાયને સંપૂર્ણ સહકાર ન મળવાને કારણે તેઓ ધાર્યું કરવામાં ઘણી વખત નિષ્ફળ નીવડે છે અને જેનાં કટુ પરિણામ શ્રી સકલ સંધને સહન કરવો પડે છે. આજના તબકકે પ્રત્યેક સશક્ત સાધુ-સાધ્વીએ વિહારની તેમની મર્યાદાની વ્યાખ્યાને લંબાવવાની જરૂર છે. એક ગામમાં ચાતુર્માસ વ્યતીત થયા બાદ તે ગામને સંઘની ખાસ આજીજી હોય અને જે તેમને શાસનસેવાનું કાર્ય તેમના હાથે થવાની ખાત્રી હોય તે જ તેથી વધારે મુદત માટે સ્થિર રહેવાને વિચાર કરે જોઈએ. જે આજે આ પ્રમાણે નહિ થાય તે, બીજા બે દાદા બાદ સાધુ–સાધ્વી પ્રત્યેને શ્રાવક-શ્રાવિકાઓને રહ્યો સહ્યો નિર્મળ ભક્તિભાવ વિલુપ્ત થઈ જશે અને તેને સ્થાને શંકા, વહેમ અને બંડખર વૃત્તિનું બળ જામશે.
સંસારનાં જટિલ બંધને છેદીને મુક્તપણે મહાલતા સાધુ કે સાધ્વીને પછીથી સંસારીજને સાથે ગાઢ સ્નેહ-કે પરિણામે મોહના રૂપમાં પલટો ખાય છે–બાંધવાની જરૂર શી ? દીક્ષાકાળે જ તેઓ તેમના બાહ્ય શરીરને ત્યાગી દઇ, અંતરાત્મામાં લીન થાય છે. તે પછી તેમના મને ભાવો અન્ય એક વ્યકિતમાં કઈ રીતે કેન્દ્રિત થઈ શકે ? સર્વ જીવોના કલ્યાણની ભાવના સાથે મેદાને પડતા મુનિમહારાજને રાજા કે ચક્રવર્તીની પરવા પણ શા માટે રાખવી જોઈએ ? સ્વપર આત્મહિત સિવાય સાધુ-સાધ્વીને બીજે કયે જીવનમત્ર હોઈ શકે ? તે છતાં આજે સાધુ-સાધ્વીઓ વિહાર–મર્યાદા ટૂંકાવીને તેમના દીક્ષા
