________________
મહામુનિ શ્રી મહાવીર
૧૪૧ પ્રદેશમાં જવું જોઈએ. હું સાધુ થયે છું, ઘરબાર મેં તન્યા છે, મુક્તિ મારૂ એક જ નિશાન છે, તે નિશાનમાં આત્માના પ્રકાશનું મારું તીર ઓતપ્રોત ન થાય, ત્યાં સુધી મને જપ ન વળે તે સ્વાભાવિક છે ! ભયંકર યાતનાઓના મુખમાં જઈ ઊભવા સિવાય નૈસર્ગિક નિર્ભયતા જડશે કયાંથી ચંચળ ઇન્દ્રિયને! મારે અવશ્ય અણજાણ પ્રદેશે આત્માનાં અજવાળાં પાળવા જવું જોઈએ!
આજની વિહારમર્યાદાઃ આજે પણ જેન સંધ તેનાં પૂજ્ય સાધુ-સાધ્વીઓથી ઉજળે છે, શોભાવતે છે, પણ તેમના વિહાર સંબંધી ખ્યાલ કરવા જતાં શરમની આછી વાદળી ભલભલા નિર્મળ વિચારકના મુખચન્દ્રને પ્લાન બનાવી જાય છે. સાધુ-સાધ્વીઓ આજે વિહારની દિશામાં શ્રી મહાવીરનું અનુકરણ કરવાને બદલે તેથી વિરૂદ્ધ દિશામાં જ કામ કરી રહ્યાં છે. જે અમદાવાદમાં દીક્ષા લે છે, તે તેજ જીલા પૂરતા વિહારને લક્ષમાં રાખે છે પૂનામાં દીક્ષા લેનાર પંજાબની ભૂમિ કે બંગાળ પ્રાન્તમાં અહિંસા સત્યનાં અમૃતમય કવિત રેલાવવા જતાં અનેક બહાનાં કાઢીને આળસી જાય છે. મારવાડના દીક્ષિત મુનિ મહારાજને ગુજરાતને સુંવાળો મુક અરુચિકર થઈ પડે છે. માળવાના ભેળા લેકમાં સ્થાન પામી ચૂકેલા મહારાજશ્રીને કાઠિયાવાડના કંકરવાના માર્ગે વિહરતાં વિચાર કરવો પડે છે.
જે આજે દેખાય છે ને અનુભવાય છે, તેને જ નિષ્કર્ષ આ ક્લમના ગર્ભમાંથી શબ્દાકારે વહી આવે છે. ઉક્ત હકીકતના બચાવમાં પૂજ્ય સાધુ-સાધ્વીએ શાસ્ત્રના નામે અનેક દલીલ કરી, લખનારના આશયને અસત્ય ઠેરવવાને પ્રયાસ કરતાં પાછા પડતા નથી. એક વખત મેં એક જૈનાચાર્યને પૂછેલું, “બાપજી, આપ અમદાવાદમાં જ ખાસ કરીને કેમ સ્થિર રહે છે?' તેમણે મને જણાવેલું કે, “શહેરના ગંદા વાતાવરણના ચેપમાંથી-ઊગતા–જૈન કિશને સન્માર્ગને મર્મ સમાવવા.' શું હવે તેમની આ દલીલ વ્યાજબી છે. શાસ્ત્રકાર
