________________
૧૫૦
વિશ્વોદ્ધારક શ્રી મહાવીર સરિતાનાં અફાટ જળની જેમ તે, સાગરહૃદયી શ્રી વીરના અંતરમાં શમી ગયું.
ઉકત દેવનું નામ સંગમ હતું, તે ઇન્દ્રદેવને તાબેદાર હતા. તેની શબ્દો ઈન્દ્રને ખૂંચ્યા તે ખરા જ, કિંતુ તેને વારવાને કે શિક્ષા , ફરમાવવાનો વિચાર કરવામાં સ્વર્ગપતિએ શ્રી મહાવીરના અપ્રતિમ આત્મબળ અંગે કરેલાં વખાણોને પિતાને જ હાથે અનર્થ થત નિહાળે ને તે શાન રહ્યું. કિન્તુ સંગમદેવ શતિ જાળવી શકે, મૃત્યુલેકે વિચરતા શ્રી વીરના આત્મપ્રકાશ સામે નિજની સામાન્ય દૈવી શકિતઓ સાથે હેડ બકવાને તે તલપાપડ બની રહ્યો.
ઉપવાસની બીજી અંધારી રાતે ધ્યાનમગ્ન શ્રી મહાવીરની કાન્તિપૂર્ણ મુખમુશને ચૂમતા અમૃતકણેના તાલસર સંગીતમાં અચાનક વિક્ષેપ થયે. તે સ્થળે એક અજબ બળ પ્રગટ થયું. પિતાને શક્તિસાગર ક૫તા સંગમદેવે અતૂલ આત્મબલી શ્રી વીર : નીરખ્યા, નીરખતાં વેંત તેનો તેમના પ્રતિને કાંધ બમણે થયો. મેરુની અદાએ શેભતા મહાવીરના નિષ્કપ શરીર અને અડેલ આત્માને શી રીતે ધ્રુજાવ તેને તે પળભર વિચાર કરવા લાગ્યા. આત્માની દુનિયામાંથી શરીરના કિલ્લામાં 1 મહાવીરને ખેંચી લાવવા તે તૈયાર થયો.
ઉપસર્ગો: – તિમિરભીની રાતે વહેતી મંદ હવામાં ધીમે ધીમે પવન ગતિમાન બન્યા. અનુકૂળ સમયે દેવે પિતાને દાવ અજમાવવાની શરૂઆત કરી. નિરવ ને નિર્જન ચેમાં તેણે પિતાના દવી પ્રભાવ વડે ધૂળનાં વાદળ વરસાવ્યાં. વાતાવરણ રજરંગી બન્યું. ચૈત્યમાં ધૂળના ઢગ થવા માંડયા શ્રી મહાવીરના શરીરની આસપાસ ધૂળની ભયંકર દિવાલે શોભવા લાગી. મેરેમે બતા રેતનાં તીવ્ર રજકણ શ્વાસોચ્છશ્વાસની તેમને ક્રિયામાં અસમતોલપણું જગવવા લાગ્યાં. હવામાં ઊક્તા રજના કુવારાની દિશામાં શ્રી મહાવીરને પૂર્વજન્મપાર્જિત કમરજનાં કિરણો આકયાં ને તેઓ પણ મુકત મીત
