________________
૧૫૧
-~
મહામુનિ શ્રી મહાવીર બહારના રેતને મળી ગયાં. અને એક જ પ્રકારના બે સ્નેહીઓના સુસંગમ સંગમને પ્રથમ દાવ નિષ્ફળ બનાવ્યો.
તેણે ગર્વપૂર્વક બીજો દાવ ફેં. કીડીઓને અડગ મહામુનિના શરીર પર રમતી મૂકી. કીડીઓના ચટકા ચામડી,તેડી લે તેવા હતા. પણ તે ચટકાની વેદના સુખ-દુઃખના સામ્રાજ્યથી પર તરતા મહાતેજસ્વી આત્માન ધીમું મલકતા અડગ ભાવમાં લેશ પણ કમ્પન ઉપજાવી શકી. કીડીઓના ચટકે શરીર શ્રી વીરનું ચાલણ જેવું બન્યું, પણ તેથી આત્માને તેમને પ્રકાશ પડેલાં તે તે છીદ્રોમાં સ્થાન જમાવી બેઠો, ને દેવ બીજા દાવમાં સજજડ હાર પામ્યો. મધરાતના અર પહેરે ઉકળતા અંતરના પરાજિત સંગમે ત્રીજે ઉપસર્ગ શ્રી મહાવીરને ધ્યાનમાંથી ચલાવવા માટે યે. ને ધીમા અવાજે હવાને ધ્રુજાવતા ડાંસો ફાવે તે રીતે અડોલ ને એકદષ્ટ શ્રી વીરના શરીરને ટી પડયા. ડંસ જ્યાં વાગતા ત્યાંથી સ્નેહની પરાકાષ્ઠા સ્વરૂપ ધવલ રુધિર ધારા વહેવા માંડતી. અચલ હિમાદ્રિના સ્નેહસભર અંતરતલેથી ઉભરાતા સ્નેહમાં, વારિમાં ગંગા જેવાં પવિત્ર જલ–ઝરણાં જન્મ પામે છે તેમ, તેમના નેહસાગરસ્વરૂપ અંતરમાંથી ધવડા સ્નેહ-ધિરધારા વહેતી હતી, તે ચિત્ર અનુપમ હતું.
કાળી મધરાત, નિજીવ ચિત્ય, નિરવ હવા, અડેલ માનવપ્રતિમા, ડંખ મારતા સે, અવિરત ધારે વહેતે ધવલ રુધિરપ્રવાહ, ક્રોધદાઝયો સંગમદેવ.
વહેતા ધવલ રક્તપ્રવાહમાં ગૂજતા સૂક્ષ્મ સ્નેહના સંગીતથી દેવ અકળાયો. હતાશ બન્યા સિવાય તેણે ચોથે પાસા ફેંકો. તરત જ ત્યાં ઘીમેળે ઉપસ્થિત થઈને દેવના દૈવી બળમાં વર્તતી તે હર્ષભેર મહાયોગી શ્રી મહાવીરના મેરમ ચીટકી પડી. લેહી ચૂસીને આખરે તે થાકી, એટલે કે ઘીમેલેના સ્વરૂપ મારફત શ્રી વીરને ચલાવવાના
