________________
મહામુનિ શ્રી મહાવીર
૧૨૧
શમાવનારી આત્મ શાન્તિમાં તેઓ લયલીન હતા. દાવાનળની જવાળાએ તેમના ચરણ સુધી આવી પહેાંચી તે તેમના બન્ને પગને ઈજા પણ થઇ, છતાં મેરુસમાન અચલ શ્રી મહાવીર ન ડગ્યા તે નજ ડગ્યા.
શ્રી મહાવીરે ચાર વર્ષના અનુભવ પછી જોયું કે પાતે જે પ્રદેશમાં વિચરતા હતા, ત્યાં પરિચિત સ્વજને હમેશાં નીકળી આવતા. તે આદર સત્કાર માટે તૈયારી કરતા; શ્રી વીરને અગવડ ન `પડે તેની તકેદારી રાખતા. શ્રી વીરની કીર્તિ પણ સ્થળે સ્થળે ઉપસમાં સહવાને લીધે પ્રસરતી જતી હતી. એટલે પરિચિત પ્રદેશ છેડીને તેમણે અનાય અને અપરિચિત પ્રદેશમાં વિચરણ કરવાનું નક્કી કર્યું; તેમજ અવધિજ્ઞાનને ઉપયોગે તેમને જણાયુ કે, હજી ઘણા કર્મીની નિર્જરા કરવાની બાકી છે, તે ક સહાય વિના મારાથી તરત ખપાવાય તેમ નથી, કારણ કે સૈનિકા સિવાય શત્રુને મોટા સમુહ જીતી શકાતા નથી. આ આય પ્રદેશમાં વિહાર કરવાથી તેવી સહાય મળવી મુશ્કેલ છે. એટલે તેમણે અનાય પ્રદેશોમાં * જવાના ઉકત વિચારમાં દૃઢ કર્યાં.
* પ્રાચીન કાળમાં ભારતવમાં જૈન દૃષ્ટિએ સાડાપચીસ આય દેશ હતા.
દેશ=મગધ ( રાજધાની રાજગૃહ ), અંગ ( ચંપાપુરી ), વગ ( તામ્રલિપ્તિ ); કલિંગ ( કાંચનપુર ); કાશી (વાણુારસી ), કાસલ ( સાંકેતપુર ), કુરુ ( ગજપુર ), કુશાવ` ( સૌરીપુર ); પાંચાલ ( કાંપિલપુર ). જંગલ ( અહિચ્છત્રા ), સૌરાષ્ટ્ર ( દ્વારામતી ), વિદેહ (મિથિલા), વત્સ ( કૌસખી ), શાંડિય (ન ંદિપુર, મલય (ભદીલપુર ), મત્સ્ય ( વૈરાટનગરી ) વણુ દેશ (ઉચ્છાપુરી), દશાણ (સ્મૃતિકાવતી), ચેદી ( શક્તિમતિ ), સિંધુ–સૌવીર ( વિત્તભયપતન નગર ), સૂરસેન ( મથુરા ), ભંગ ( પાવાપૂરી ), માસ ( પુરિવર્તી નગરી ) કુણાલ ( શ્રાવસ્તી . લાટ ( કાટિવ ); અને અર્ધો આદેશ કંઈક ( શ્વેતામ્બી નગરી. )
