________________
-
૧૨ ૩
મહામુનિ શ્રી મહાવીર .
શિશિર ઋતુમાં ઠંડો પવન જેરથી ફૂંકાતે હોય, લેકે થરથર ધ્રુજતા હોય, તાપસ લાકડા સળગાવી ઢાડને ઉડાડવા મથી રહ્યા હોય ત્યારે સંયમી શ્રી મહાવીર વસ્ત્ર વગર ખુલ્લાં સ્થાનમાં ધ્યાનસ્થ થતા,
અનાર્યભૂમિમાં -વણજારાઓએ પ્રગટાવેલા અગ્નિમાંથી પ્રગટેલા દાવાનળને ઉપસર્ગ સહીને શ્રી મહાવીર ત્યાંથી શ્રાવસ્તી નગરીમાં ગયા. ત્યાંથી નંગલા ગામમાં થઈને આવ7 ગામે ગયા. ત્યાંથી આગળ
રાયસંનિવેશમાં થઈને કલંબુકા સંનિવેશમાં ગયા વિહારક્રમ જોતાં શ્રી મહાવીરના ઉગ્ર વિહાર આજના ગમે તેવા ઉગ્ર વિહારને ચઢે તેમ છે. કોઈ પણ ગૃહસ્થ પ્રત્યે લેશ પણ મૂર્છા ન હોવાના મુખ્ય કારણ સર શ્રી મહાવીર ઉગ્ર વિહારી કહેવાયા છે. તેઓશ્રી જે ગામ કે પરામાં જતા અને ત્યાં રાત પડતી તે તે જ સ્થળે ધ્યાનારૂઢ થતા અને દિવસ દરમ્યાન કર્મો ખપાવવા આગળ ને આગળ વિહાર ચાલુ રાખતા. વિહાર સમયે તેમનું સમગ્ર ધ્યાન પગ તરફ નહિ, પરંતુ આત્માના અધ્યવસાયને સવિશેષ ઉજળા બનાવવા તરફ રહેતું.
કલંબુકા સંનિવેશ વટાવીને શ્રી વીર ઝડપભેર અનાર્યભૂમિ તરફ વળ્યા. લાઢ પ્રદેશમાં તેમને અપરંપાર મુશ્કેલીઓ પડી છે. ત્યાં તેમને તદ્દન હલકી જાતનાં શય્યા અને આહારને ઉપયોગ કરવો પડત. ત્યાંના લેકે તેમને બહુ સતાવતા. ભેજન લૂખું સૂકું મળતું ને કૂતરાંઓ કરતાં, કેટલાક તે કૂતરાઓને છુચ્છકારીને કરડાવતા. વજભૂમિના લેકે બહુ જ કઠેર–વજ જેવા જ હતા. ત્યાં કૂતરાં કરડી ન જાય તે માટે સાધુઓ હાથમાં લાકડી કે નાળ લઈને ફરતા. કેટલીક વાર કૂતરાંઓ શ્રી મહાવીરને પગે બાઝી પડતા અને તેમના માંસની પેશીઓ ખેંચી કાઢતાં. છતાં એવા દુર્ગમ લાઢ દેશમાં હિંસાને ત્યાગ કરી, શરીરની મમતા છોડી, ભગવાન મહાવીરે આવી પડતાં સંકટને સમભાવે ક્યાં અને સંગ્રામને મોખરે હાલતા વિજયવંત ગજરાજની
