________________
૧૧૮
વિશ્વોઠારક શ્રી મહાવીર પાસેથી ઉક્ત હકીકત સાંભળી તેમને શંકા ગઈ કે, રખેને ચરમ તીર્થકર શ્રી મહાવીર દેવ આ ઉપસર્ગના ભાગી ન થયા હોય તેઓ બન્ને તરત જ તે સ્થળે આવીકોટવાળને શ્રી મહાવીરના ગૃહજીવનની ઓળખાણ કરાવી. ભયથી ધ્રુજતે કટવાલ સમભાવી મહાવીરને નમી પડ્યા. મહાવીર તે અપકારી ને ઉપકારી ઉભયને એકજ આંખે અને એકજ સ્નેહે અવકતા હતા. ભલા કે બૂરાના કરનાર તરીકે તેઓ કદાપિ કઈ માનવીને જવાબદાર ન લેખતા, કે જવાબદાર સમજીને તેના તરફ ક્રોધ ન દર્શાવતા. ભલા બૂરાને સર્વ મમ તેમને કર્મોની કવિતામાં રહેલે જણાતે. ઉપસર્ગોની સંખ્યા જેમ વધવા માંડી તેમ શ્રી વીરનું
અંતસ્તેજ પણ અદમ્ય બનવા લાગ્યું. તેમના આખા શરીરમાંથી હિમાદ્રિમાંથી વહેતી નિર્મળ ગંગાની જેમ-પ્રકાશનું ઝરણું વહેતું સૃષ્ટિમાં સમાતું દેખાવા લાગ્યું. સાત હાથના તેમના શરીરમાંથી અનંત શશિ. ધરની શિતળતા ઝરવા લાગી. જે તેમની પાસે ઊભું રહેતું, તેને સુખદુઃખથી પર વહેતા પ્રકાશ-સંગીતના સૂર સંભળાતા. તેમની પ્રતિષ્ઠાયા, જનેને ચંદનવૃક્ષની છાયા પેઠે દુઃખહર અને શાંતિપ્રદ લાગી.
ચેથું મામું:-મરાક ગામથી પ્રભુ આગળ વધ્યા. ગોશાલક આ સમયે પણ તેમની સાથે જ હત. દુઃખની પરંપરા સામે ટકીને પણ ગોશાલક શ્રી વીરને સાથ ન છોડતો. ગમે તે કારણે પણ મહાવીર સ્વામીનું તેજ તેને તેમની પાછળ આકર્ષતું. અનુક્રમે વિહાર કરી શ્રી વર્ધમાન મહામુનિ આષાઢ માસની શરૂઆતમાં પુષ્ટ ચંપાનગરીએ આવ્યા ને દીક્ષા કાળ પછીનું ચોથું ચોમાસું પૃષ્ટ ચંપાનગરીમાં કર્યું. આ ચોમાસા દરમ્યાન માસખમણની તપશ્ચર્યા કરી.
આજે આપણને એક દિવસનો ઉપવાસ પણ ભારે પડે છે અનુભવેલી ને સગી આંખે જોયેલી ઉપવાસ સંબંધી એક વાત કહું. વિ. સં. ૧૯૯૭ માં અમે અને એક સ્નેહીએ અઠ્ઠાઈધરના દિવસે સવારે વ્યાખ્યાન નમાં પૂજ્ય આચાર્ય મહારાજ સાહેબ પાસે ચઉવિહાર ઉપવાસનું
