________________
(૪૧)
પાસેના મનુષ્યાને કાય પ્રસંગે વીરના નામથી ખેાલાવતા હતા, અને તે દ્વારા પણ પરમાત્મા મહાવીરનું સ્મરણ કાયમ માટે હૃદયથી કે વચનથી મુક્તા ન હતા. જ્યારે જ્યારે વ્યવહારિક પ્રસંગથી તે ક્ારગત થતા હતા. ત્યારે ત્યારે તે વીર પ્રભુના સ્વરૂપમાં પેાતાનું મન મેળવી દઈ તદાકાર રહેતા હતા. જેટલે વખત તે રાજા મહાવીર પ્રભુના સ્વરૂપમાં લીન થઈ પેાતાનું ભાન ભૂલી જતા હતા તેટલા વખત તે મહાવીરપ્રભુના સ્વરૂપે થઈ રહેતા હતા–મહાવીરના સ્વરૂપનેાજ અનુભવ કરતા હતા. ખરી વાત છે, લેાતુ જ્યારે અગ્નિની સાખતમાં આવી તદાકાર થઈ જાય છે ત્યારે પાતાને લાઢાના સ્વભાવ ભૂલી જઈ, અગ્નિ દેખાવ અને સ્વભાવ ધારણ કરે છે; એ અવસરે તે લેઢાની પાસે જે વસ્તુ મુકવામાં આવે છે તેને અગ્નિના સ્વભાવ પ્રમાણેનાજ ઈન્સાફ તે આપે છે. મતલખ કે તે તેને બાળી નાખે છે. આવીજ રીતે જ્યારે આ મન, આત્માના શુદ્ધ સ્વરૂપમાં તદાકારે પરિણમે છે--લીન થઈ જાય છે ત્યારે તેનામાં આત્માના શુદ્ધ સ્વરૂપની શક્તિ આવે છે.
મહારાજા શ્રેણિકનું આંતર્જીવન-કે આંતપરમાત્મપુજન આવી જાતનું હતું, તે પેાતાના મનને ભગવાન મહાવીરના સ્વરૂપમાં ગાળી નાખતા હતા. દેહ સુદ્ધાંનું પણ ભાન ભૂલી તે પ્રભુના શુધ્ધ સ્વરૂપમાં તદાકાર થઈ રહેતા હતા. આ કારણને લઇ તેણે તીથ કર નામ કર્મ બાંધ્યું હતું
જે મનુષ્ય જેની ઉપાસના કરે છે તે તેવા સ્વરૂપે પરિણમે છે--તેવા સ્વરૂપના અનુભવ કરે છે. કામી મનુષ્ય પેાતાનું મન કામવૃત્તિના આકારે પરિણામે છે તેથી તેના મનમાં અને
