________________
(૮૦) લેવો? આગળ અમુક ભૂમિકા સુધી જઈને અટક્યા છીએ ત્યાર પછી આગળને માર્ગ કેવી રીતે ચાલુ કરે ઈત્યાદિ નિશ્ચયે તે તે રસ્તે ચાલીને અનુભવ કરનાર ગુરૂ સિવાય બીજે કોઈ કહી શકવાને નથી. દીવાથીજ દવે થાય છે. અંધકારથી પ્રકાશ નજ થાય.
ગુરૂઆદમાં શ્રદ્ધા રાખ્યા સિવાય માગ હાથ લાગવે મુશ્કેલ છે. રસ્તો ભૂલેલે માણસ કદાચ શોધખોળ કરતાં અચાનક મૂળ રસ્તા ઉપર આવી જાય છે એમ કદાચ બનવાગ્ય છે પણ તેવા દાખલા તે વીરલજ બને છે. રસ્તે બતાવનાર ઉપર શંકા રાખનાર ત્યાંથી આગળ વધી શક્તો નથી. તેના મનમાં શંકા થાય છે કે આ રસ્તે નહિં હશે ? આ શકોને લઈ તે ત્યાંથી આગળ વધતું અટકે છે એટલું જ નહિ પણ કોઈ વખત તે તે સ્થાનેથી, એટલે અડધે રસ્તેથી પણ તેને પાછું હઠવું પડે છે. માટે તેમ ન કરતાં જે માણસને જેટલે અનુભવ હોય તેટલે અનુભવ તેની આગળથી લે. તેટલા આગળ વધવું, અને ત્યાર પછી તેનાથી આગળ વધેલાને પૂછવું. આટલો રસ્તે તમે આગળ ચાલ્યા છે તેથી તમારા હૃદયમાં વિશુદ્ધી થવી જ જોઈએ. આ વિશુદ્ધીના બળથી તમને તમારે રસ્તો બતાવનાર, તમારા અધિક આંગળ વધેલા ગુરૂ અવશ્ય મળવા જ જોઈએ. વાત ચોક્કસ નિશ્ચય રાખે. ઈચ્છા છે ત્યાં માર્ગ છે. વીદ્ધ છે ત્યાં પરમાત્મા પણ હાજર થાય છે. તે બીજાની વાત શી કરવી?
વળી અત્યારે આપણને પૂર્ણ સ્થિતિના ગુરૂઓ કામ પર લાગવાના નથી. એકડા આવડતા ન હોય ત્યાં બી. એ. થયેલ માસ્તર પિતાનું જ્ઞાન આપણામાં શી રીતે નાખી શકશે? તેમના પ્રૌઢ વિચારોની અસરે આ બાળક જેવા હદય ઉપર શા કામની છે?
