________________
(૧૩૪)
સ્વરૂપને પ્રાપ્ત થયેલા સ્વસ્વરૂપમાં સ્થિત થયેલા ઉત્તમ ગુરુની પૂણ્ જરૂરિયાત છે, એમ તેનું માનવું હતું. ‘ સદ્ગુરુએ કે દેવાધિદેવ તીર્થંકરે આપણને સત્ય માગ ખતાવે છે. ઉપદેશ દ્વારા જાગૃત કરે છે. તથાપિ આપણામાં ચેાગ્યતા ન હોય તે તેઓનું કાંઇપણ જોર ચાલતું નથી. વેજીમાં તેલ નથી તે તેને હજારો મણુ એકઠી કરી પીલવા છતાં એક ટીપુ પણ તેલ નીકવાનું નહિ અને તલમાં તેલ છે તે તેને પીલવાના સાધને મળતાં માંહીથી તેલ બહાર આવે છે. ત્રીજા નિમિત્તકારણ છે. ચાગ્યતા પેાતાનામાં જેઈ એ. આત્મ સત્તાએ સિદ્ધ સ્વરૂપ વા છે, પણ નિમિત્ત ચેાગે તે સત્તાનું ભાન જીવાને થાય છે.’ આ તેની દૃઢ માન્યતા હતી.
ભગવાન મહાવીરદેવ પાસેથી તેણે જીવા વાદિ તત્વ ખણ્યાં હતાં. નિરંતર સત્પુરૂષોના સમાગમ તે કરતી હતી. આત્મનિશ્ચયમાં તે એકો ગણાતી હતી. આ નિશ્ચયમાં તેની ખરાખરી કરી શકે તેવી ભાગ્યેજ ફાઈ શ્રાવિકા હશે. આ તેના નિશ્ચયમાંથી ડગાવવાને કાઈ સમર્થ ન હતું. ભગવાન મહાવીરદેવને પણ તેની આત્મશ્રદ્ધાની ખાત્રી હતી. આત્મશ્રદ્ધામાં શિથિલ થયેલાઓને તે અનેક હેતુ યુક્તિઓથી મજબૂત અના
વતી હતી.
ચંપાનગરીના ઉદ્યાનમાં એક વખત ભગવાન મહાવીરદેવ આવીને રહ્યા હતા. અખડ' નામના પરિવ્રાજક તે ભગવાનને ક્રમ ખાધ સાંભળી શ્રાવક થયેા હતેા. તે તાપસનાજ વેશમાં હતા. એક વખત તે ભગવાન મહાવીરદેવને વંદન નમન કરી કહેવા વાગ્યેઃ ‘પ્રભુ ! આજે હું રાજગ્રહી નગરીમાં જવાને છું. કાંઇ આજ્ઞા હોય તેા ફરમાવા !' ભગવાને તેને આત્મધર્મમાં દૃઢ કરવા નિમિત્ત કહ્યું: અંખડ ! એ તું રાજગૃહી જતા હાય તે
'
