________________
( ૧૪૦ )
રસ્તા ભૂલેલા મનુષ્યને સત્ય મા હાથ આવવાથી આનંદ થાય છે. સત્ય માગ બતાવનાર તરફ પૂજ્યબુદ્ધિ થાય છે, અને તે થવી જ જોઇએ. કેમકે તેણે રસ્તા ખતાબ્યા ન હાત તેા પેાતાને વિકટ જંગલમાં ઘણું રખડવું પડત. છતાં પણ આ પૂજ્યબુદ્ધિની પણ મર્યાદા હાવી જોઈએ. રસ્તા ખતાવનારના ઉપકાર માનવા જાઈ એ. પણ આ વટેમાર્ગુ તા તેનાથી આગળ વધીને તે રસ્તે બતાવનારને પગે પડીને તમે જ મારા ઉદ્ધાર કરનાર છે, તમે મને આગળ પહેાંચાડા-ઠેકાણે પહાંચાડી આપે!! આમ કહી તેના માં સામુ જોઈ ને બેસી રહ્યો. કોઇ વખત તેના પગ પકડીને બેઠા અને કહેવા લાગ્યા કે તમે મને ગામ પહોંચાડનાર છે. તમારૂ જ મને શરણુ છે. આ ઘાર વનમાં તમે જ મારા ઉપકારી છે, હું જીવીશ ત્યાં સુધી તમને છેડીશ નહિ.' પ્રમાણે કહીને તે પરાપકારીને વળગી પડનાર મનુષ્ય આગળ ન ચાલતાં, તેના મતાન્યા માગે ન જતાં ત્યાં તેને વળગીને એસી રહેતાં તે ધારેલે મૂકામે પહેાંચી શકશે ? અખંડ ! વિચાર કરીને કહે કે ધારેલે મુકામે તે પહેાંચી શકશે ??
આ
અખડે ઉત્તર આપ્યા. · શાણી સુલસા ! ખીલકુલ નહિ. ત્યાં બેસી રહી પેાતાના ઉપકારીના ગુણ ગાવા, કે તેના માં સામું જોવા રોકાઈ રહેતાં કદી પણ ધારેલે મુકામે તે પહેાંચી શકે જ નહિ. પોતાના ઉપકારીનેા આભાર માની તેણે ત્યાંથી તેના બતાવ્યા પ્રમાણે આગળ ચાલવું જ જોઈએ. તાજ તે ધારેલે સ્થળે પહાંચી શકે.’
:
અબડ! આજ પ્રમાણે પરાપકારી જ્ઞાની પુરૂષા, મહાત્મા તીથ કરદેવા વિગેરેએ આપણને જે રસ્તા ખતાન્યેા છે તે રસ્તે આપણે ચાલવું જોઈએ તે રસ્તા તે મહાપુરુષોના અનુભવવાળા છે, તે રસ્તે તેમણે ગમન કર્યું છે, પેાતાની બધી આશા અને
