________________
( ૧૬૨)
દરવાજા આગળ તે આવી પહોંચે. પોતે શહેરના રસ્તાથી માહીતગાર ન હતો તેથી વિચાર કર્યો કે, તાપ દુઃસહ છે. રસ્તાની ખબર નથી. માટે કેઈ નગરને રહેવાશી આવી મળે તે તેને નજીકમાં થઈ ગૃહસ્થને ઘેર જવાય તે માર્ગ પૂછીને પછી આગળ ચાલું.
આ અવસરે કઈ એક મનુષ્ય પિતાનું કાંઈ કાર્ય કરવા નિમિતે શહેર બહાર જવાનું હતું તે ત્યાં શહેરમાંથી આવી ચડ. સાધુને દરવાજામાં ઉભેલે દેખી તે આત્મભાન વિનાને બહિરદષ્ટિ જીવ વિચારવા લાગ્યું કે, હું અમુક કાર્ય કરવા જાઉં છું. દરવાજા બહાર નીકળતાં આ સાધુ મને સામે મળે તેથી અપશુકન થયા એમ માની તે દરવાજામાં ઉભે રહ્યો.
ખરેખર અજ્ઞાન દશા દુઃખરૂપ છે. આવા તપોનિધાન ! આત્મભાવમાં મગ્ન! મંગલમૂર્તિ સાધુને દેખીને પણ અપશુકનને વિચાર કરે તે અજ્ઞાનતા નહિ તે બીજું શું ગણાય? પિતાના હલકા-નીચ વિચારે તેજ અમંગળ છે, અપશુકન છે, તેને લઈને જ પિતાનું કાર્ય સિદ્ધ થતું નથી. જેવી ભાવના તેવી ફલ સિદ્ધિ પ્રાપ્ત થાય છે. જે આ શાંત સ્વરૂપ, તપસ્વીને જોઈને તેને ઉત્તમ શુકનરૂપ માની, મનની ભાવનાને ઉન્નત બનાવી તે આગળ ચાલ્યા હતા તે તેની પ્રબળ મનેભાવના બળથી તેનું કાર્ય અવશ્ય સિદ્ધ થાત. પણ સત્સંગ નહિ કરનાર, વિષયાભિલાષી પામર જીવમાં આવી ઉત્તમ ભાવના ક્યાંથી હોય? અને તેને લઈનેજ મંગલમૂર્તિમાં પણ અમંગલની કલ્પના તેને ઉત્પન્ન થઈ.
આ દમસાર સુનિ પિતાના સ્વરૂપને વિચાર કરવામાં તત્પર હોવાથી આ મનુષ્ય શા કારણથી અહી અટકો છે તેને વિચાર
