________________
( ૧૪૧ ) ઈચ્છાઓને તિલાંજલી આપી આ શુદ્ધમાગે તેમણે પ્રયાણ કર્યું છે, હાલમાં વ્હાલી ઈચ્છાઓને તેમણે આ રસ્તે ચાલતાં વિંધી નાખી છે–ત્યાગ કર્યો છે, દેહ ઉપરના મમત્વ પણ તેમણે મૂકી દીધું છે, એટલે પણ બન્ને સાથે રાખ્યો નથી ત્યારે તેમને આ રસ્તાને અનુભવ મળે છે, પિતાને આત્મસ્વરૂપ પ્રાપ્ત થયું છે, તે રસ્તાને ઉપદેશ, કેવળ પરમાર્થ બુદ્ધિથી નિઃસ્વાર્થપણે નિસ્પૃહ થઈ તેમણે આ દુનિયાના જીવોને આપે છે, મહાન પ્રયત્નથી પિોતે મેળવેલા તે પવિત્ર જ્ઞાન ઉપર લેક ફીદા થાય છે. વળી પિતાને આ ઉત્તમ માર્ગ મળવા માટે આશ્ચર્ય પામે છે મહાન આનંદ માને છે, પોતાને ધનભાગ્ય માને છે, સંસાર અટવીમાં સત્યમાગ ભૂલી પરિભ્રમણ કરનારને આ સત્યમાર્ગ મળવાથી જે કાંઈ આનંદ થાય છે તે અમર્યાદિત છે, તેને લઈ તે માર્ગ બતાવનાર ઉપર અલૌકિક પ્રેમ ફરે છે, તેને જેટલે ઉપકાર માને તેટલ શેડે છે, તેને પગે પડે છે, વચનથી સ્તુતિ કરે છે, તું મારો મહાન ઉપકારી છે, પ્રભુ! અમે તારે શરણે છીએ, અનાથ શરણના ઉદ્ધારક ! તારા જેટલા ગુણ બોલીએ, તારે જેટલું આભાર માનીએ તેટલે ઓછો છે. લોકો આ પ્રમાણે બેલી તે ઉપકારી મહાપુરુષનો ઉપકાર વ્યક્ત (પ્રગટ)
. “કેટલીક વખત તો તે ઉપકારીનું નામ ચિરસ્મરણીય થઈ પડે તેની યાદગિરી માટે તેના નામની મૂર્તિઓ બનાવી મેટા મંદિર બંધાવી તેમાં પધરાવે છે, અને તેની પૂજા કરે છે, તેના નામનો જાપ કરે છે અને એવાં અનેક કાર્યો કરી પિતાના ઉપકારીના ઉપકારની કૃતજ્ઞતા બતાવે છે.”
“કર્યા ગુણને ઉપકાર ન ભૂલી જવો એ સત્યુપાનું લક્ષણ છે. પણ અંબડ! તું વિચાર કરીને કહે કે જે
