________________
( ૭૩ )
દથી પરમ-શાંતિમય જીવન ગુજારે. આ કામામાં પોતાથી મનતી મદદ, પાતાના આત્મખ એ સમાન સવ જીવા જે પાછળ પડી ગયા છે, પેાતાનું ભાન ભૂલી ગયા છે. અજ્ઞાનમાં સયા કરે છે. સાહમાં રીખાયા કરે છે તેમને આગળ વધારવામાં આવે છે. તન, મન, અને ધન તેમના ભલા પાછળ હામે છે ત્યારે તે પોતાની ક્રજ બજાવી સમજે છે, અને તેટલા પ્રમાણમાં તેના મન, વચન અને શરીરની શુધ્ધિ થાય છે, તેટલે જ તે આગળ વધે છે.
આ સમ્યકૂષ્ટિવાળા જીવ પોતાની શુધ્ધિ કરવા માટે એમ માને છે અને ખેલે છે કે, જીવા પાતેજ પાંતાની આગળ– પાછળ કુલનાં ઝાડા-કે કાંટાનાં ઝાડા વાવે છે અને તેમાંથી સુગંધ લે છે અથવા કાંટાનાં ઝાડામાંથી કાંટાના દુઃખા અનુભવે છે. શુદ્ધ આત્માના આરાધનથીજ નિર્દોષ સુખ મળે છે, તે સિવાય પુદ્ગલ–જડવસ્તુના આરાધનમાંથી, તેની સેવા કરવાથી, ઈચ્છા કરવાથી, તે માટે પ્રયત્ન કરવાથી તેણે કદી સુખની—પરમશાંતિની આશા રાખવીજ નહિ. જે વસ્તુમાં જે ગુણ, હાય જે સ્વભાવ હાય તેજ તેમાંથી પ્રગટ થાય છે. હજારો મણુ વેળુને પીલેા, પણ તેમાંથી તેલના એક છાંટા પણ નીકળવાનેા નહિ. ઝેરમાંથી કદાપિ અમૃત નિકળશેજ નહિ. તેમ જડ-માયામાં આસકિત રાખવાથી જરાપણ આત્મસુખની આશા નજ રાખવી.
આ સમ્યગ્દૃષ્ટિ જીવને પૂર્વ કમના ઉડ્ડયને લઈ પાતા માથે અનેક પ્રકારની આપત્તિ, સંકટ કે દુઃખ આવી પડે છે, તથાપિ તે તેનાથી ડરવાને નહિ. તે તે સદા નિર્ભયજ રહેવાના, તે કમના ઉદયને લઈ દેવાશે, ભેદાશે, પીડાશે, દહન થશે, તથાપિ આત્મભાવમાં અડગજ રહેવાના. તેમજ તેના દોષ કાઈને માથે આપવાનાજ નહિ. તે તે એમજ સમજે છે કે કર્યો
