________________
હ
(૪૫) સિદ્ધદશા પામ્યા–સિદ્ધસ્વરૂપ થયા. બ્રહ્મસ્વરૂપ થઈ રહ્યા–એમ કહેવાય છે.
આ સર્વ કહેવાનો મતલબ એ છે કે આત્મા તે તેને તેજ છે. પણ ઉત્તમ નિમિત્તોને પામી, ઉત્તમ આલંબન લઈ તે તે પ્રમાણે અનુક્રમે ચડતો જાય છે. દરેક ભૂમિકાને અનુભવ કરતે ચાલે છે. મનને તે તે પ્રમાણે પરિણુમાવતે જાય છે. ત્યારે આ આત્માજ-શ્રાવક, સાધુ, ઉપાધ્યાય, આચાર્ય, અરહિંત, અને સિદ્ધ થઈ શકે છે. સત્તાગતે આત્મા સિદ્ધસ્વરૂપે છે તેજ આંહી પ્રગટ અનુભવરૂપે સિદ્ધસ્વરૂપ થઈ રહે છે.
દેવ અને ગુરૂની પૂજા કરવી, વિશ્રામણ કરવી. તેને નિશ્ચયકે નિયમ ગ્રહણ કરે તેનું અંતિમ (છેવટનું) પરિણામ આજ છે કે, તે તે રૂપે થવા માટે તે તે સ્થીતિમાં રહેલા મહાન પુરૂષોનું આલંબન લેવું. પૂજા કરવી–ભક્તિ કરવી અને જેવી પિતાની લાગણ, મહાન પ્રયન, તથા ઉત્તમ આલંબન, તેના પ્રમાણમાં તે તે કાર્ય સિદ્ધ થાય છે. માટે ઉશ્રમ આલંબન લઈ, તે પ્રમાણે, તદાકારરૂપે મનને પરિણાવવાનો પ્રયત્ન અવશ્ય ચાલુ રાખે જેના પરિણામે આત્માનું શુદ્ધ સ્વરૂપે પ્રગટ થઈ રહે છે.
એમ સાંભળવામાં આવ્યું છે કે, મગધ દેશના મહારાજા શ્રીમાન શ્રેણિક રાજાએ પોતાના મનને ભગવાન મહાવીરદેવના સ્વરૂપમાં લીન કરી દીધું હતું. તેના નામનું સ્મરણ અને તેના શુદ્ધ સ્વરૂપનું ચિંતન કરવામાં પોતાની સાતે ધાતુને ભેદી નાખી હતી. આખું શરીર મહાવીરના નામને સ્મરણ કરતું હતું. જ્યારે તે મહારાજાના શબને (મૃતક દેહને) અગ્નિસંસ્કાર કરવામાં આવ્યા ત્યારે ચિતામાં બળતા તેના શરીરમાં વીર ! વીર !! વીર!!! આવા શબ્દો નીકળતા હતા. આજ અરાધના! આજ સેવન! આજ વિશ્રામણા! આજ ભક્તિ ! આવી રીતનું જ પરિણમન! અને
